Τριάντα πέντε χρόνια μετά το ύψιστης σημασίας διάγγελμά του, ο όρκος του «δεν ξεχνώ» απαξιώθηκε, από υπουργικά μάλιστα χείλη, και όσοι δεν έγιναν επίορκοι βρίσκονται υπό διωγμό, δεχόμενοι φραστικά πυρά και εκτιθέμενοι σε αήθεις προπηλακισμούς και ύβρεις από τους οπαδούς των εποικοδομητικών ασαφειών και των «οδυνηρών» συμβιβασμών με τον κατακτητή της χώρας μας για χάρη μιας επισφαλούς και αόριστης επανένωσης.

Του Χριστόφορου Σκαρπάρη
Ο«ψευδοπατριωτισμός» είναι μια λαϊκίστικη σοφιστεία πολύ του συρμού. Σημασιολογικά ο υβριστικός αυτός όρος καυτηριάζει την αήθη συμπεριφορά κάποιου που ψεύδεται συνειδητά, όταν με λόγια ή/και έργα παρουσιάζεται στους συμπολίτες του ως φιλόπατρις, ενώ στην πραγματικότητα στοχεύει στο να πλήξει τα συμφέροντα της χώρας του.
Στις μέρες μας, η ύβρις τούτη έφτασε να χρησιμοποιείται εν μέσω άλλων ελεεινολογιών για να φιμώσει (εις μάτην, φυσικά) όσους αντιτίθενται με απόλυτα δημοκρατικό και νομοταγή τρόπο σε προτεινόμενες λύσεις του Κυπριακού, που εκπίπτουν των διακηρύξεων της Χάρτας των Ενωμένων Εθνών των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των αρχών και αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία η χώρα μας ανήκει. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και η αντίφαση που κατέστησε απαραίτητη τη συγγραφή του παρόντος άρθρου: Αντί να υιοθετείται ο όρος αυτός εναντίον όσων παράγραψαν το δίκαιο και τα δικαιώματά μας με το πέρασμα του χρόνου, γίνεται ακριβώς το αντίθετο: Χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους τελευταίους εναντίον όσων έμειναν πιστοί στις διακηρυγμένες (μέχρι σήμερα) θέσεις, όχι μόνο της Κυπριακής Πολιτείας, αλλά και της διεθνούς κοινότητας, υπέρ μιας δίκαιης, βιώσιμης και λειτουργικής λύσης με βάση τα ψηφίσματα του Οργανισμού Ενωμένων Εθνών και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Είναι λυπηρό που ο αείμνηστος εθνάρχης Μακάριος δεν πρόβλεψε την εξέλιξη αυτή, όταν από τα ερείπια της Αρχιεπισκοπής μας καλούσε σε μακροχρόνιο, ανυποχώρητο αγώνα για ελευθερία, επιστροφή και δικαίωση. Πίστευε πως η φιλοπατρία, η αταλάντευτη αγάπη για την ελευθερία και η αξιοπρέπεια είναι αρετές που δεν επιδέχονται παρερμηνεύσεις από κανέναν. Δυστυχώς, ο χρόνος τον διέψευσε. Τριάντα πέντε χρόνια μετά το ύψιστης σημασίας διάγγελμά του, ο όρκος του «δεν ξεχνώ» απαξιώθηκε, από υπουργικά μάλιστα χείλη, και όσοι δεν έγιναν επίορκοι βρίσκονται υπό διωγμό, δεχόμενοι φραστικά πυρά και εκτιθέμενοι σε αήθεις προπηλακισμούς και ύβρεις από τους οπαδούς των εποικοδομητικών ασαφειών και των «οδυνηρών» συμβιβασμών με τον κατακτητή της χώρας μας για χάρη μιας επισφαλούς και αόριστης επανένωσης.
Εξίσου λυπηρό είναι και το γεγονός ότι από τη μια η Κυβέρνηση διακηρύττει την απόλυτη προσήλωσή της σε αρχές και ιδανικά -σε συνάρτηση με την επιδιωκόμενη λύση του Κυπριακού- και από την άλλη αποφεύγει να καταδικάσει τις δηλώσεις όσων εργολαβικά και μοιρολατρικά υπερθεματίζουν την απεμπόλησή τους. Πρέπει να γνωρίζουν, όμως, οι κρατούντες και οι φωνασκούντες ή σιωπηροί συνοδοιπόροι τους, ότι η ανοχή που επιδεικνύουν δυνατό να οδηγήσει σε εκτράχυνση των αντιπαραθέσεων στο εγγύς μέλλον, με τραγική κατάληξη τον πλήρη διχασμό της κοινής γνώμης και, κατά συνέπεια, την περαιτέρω διάρρηξη του συμπαγούς μετώπου, που είναι απαραίτητο για την αντιμετώπιση των δύσκολων περιστάσεων που έπονται. Αυτό ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τόσο οι μετερχόμενοι των λιβέλων περί «ψευτοπατριωτών», όσο και εκείνοι που τους υποθάλπουν.
Τελειώνοντας, ας αναρωτηθεί ο καθένας: Ποιοι, αλήθεια, φέρουν το άγος του «ψευτοπατριώτη». Εκείνοι που ενώ καταθέτουν στεφάνια στην προτομή του εθνάρχη Μακαρίου, την ίδια ώρα ευαγγελίζονται, δήθεν από ρεαλισμό, την υποταγή μας στην πανίσχυρη Τουρκία και στους ιμπεριαλιστές πάτρωνές της, ή εκείνοι που τιμούν την μνήμη του, καθώς και τη μνήμη όσων θυσίασαν τη ζωή τους για την δημοκρατία και την ελευθερία, παραμένοντας προσηλωμένοι στο «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι»;
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ