Της Ελίνας Γαληνού
Το θέμα έχει απασχολήσει επανειλημμένα την κοινή γνώμη, ιδίως κάθε φορά που συμβαίνουν ακραίες καταστάσεις μέσα στον χώρο της Ανώτατης Παιδείας. Τα επίμονα και πολυετή φαινόμενα μέσω των οποίων εκδηλώνονται οι διάφορες παθογένειες των Ελληνικών Πανεπιστημίων,, είναι βέβαιο ότι μας έχουν πείσει αρκούντως για το πρόβλημα. Και ενώ τροφοδοτεί άφθονη θεματολογία για συζητήσεις σε πάνελ, ημερίδες και αναλύσεις, δεν διαφαίνεται καμιά πρόοδος στον ορίζοντα. Κάθε φορά που θα γίνει νύξη για εκπαιδευτική μεταρρύθμιση σχετικά με την λειτουργία των Πανεπιστημίων μας, οι “προοδευτικοί” θα εκτονώσουν την αγωνία τους για την τύχη της Ελληνικής Παιδείας καίγοντας τις πόλεις, καταστρέφοντας ξένες περιουσίες, κάνοντας καταλήψεις και βανδαλισμούς μέσα στους χώρους των Πανεπιστημίων επικαλούμενοι προ πάντων το “πανεπιστημιακό άσυλο”. Και ο καιρός περνάει, ενώ οι συζητήσεις και οι προβληματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον χωρίς αποτέλεσμα. “Πώς επιτέλους εννοούν αυτοί οι δημοκράτες την Ανώτατη Παιδεία; Και πόσες απαιτήσεις οικονομικές έχουν οι καθηγητές στην Ελλάδα, σε σχέση με τους συναδέλφους τους του εξωτερικού;” απορούσε ένας καθηγητής ΑΕΙ του εξωτερικού, ο οποίος επέστρεψε στην Ελλάδα με την συνταξιοδότησή του; Διότι σε άλλες χώρες, οι καθηγητές Πανεπιστημίων, ούτε τις απολαβές του ύψους των δικών μας έχουν, ούτε την δυνατότητα να διαχειρίζονται τόσο χαλαρά τα ερευνητικά κονδύλια. Εκεί λογοδοτούν αυστηρά για τις δαπάνες στα επιστημονικά και ερευνητικά προγράμματα και όταν πληρώνονται για να συμμετάσχουν σε συνέδρια, είναι υποχρεωμένοι να τα παρακολουθήσουν ώστε να δώσουν συγκεκριμένες αναφορές όταν επιστρέφουν στη βάση τους. Οσο για τους φοιτητές ξένων Πανεπιστημίων, υπάρχει τεράστια αντίφαση με τους δικούς μας, ιδίως όσους είναι διαποτισμένοι με τις αρχές των λαικών δημοκρατιών..Αλήθεια, έχουν σκεφτεί ότι στα Πανεπιστήμια των λαικών δημοκρατιών που τόσο τους συγκινούν, ισχύουν κανονισμοί από τους πλέον αυστηρούς; Εκεί οι καταλήψεις και οι αποχές είναι τιμωρητέες, επειδή θεωρείται ότι παρακωλύουν την Παιδεία και βλάπτουν το κοινό συμφέρον. Το Πανεπιστημιακό άσυλο που εδώ κατέληξε να παρέχει ασυλία στους κουκουλοφόρους, είναι αυστηρά οριοθετημένο εάν ισχύει. Η παρακολούθηση και οι εξετάσεις είναι υποχρεωτικά ενώ ο θεσμός του “αιώνιου φοιτητή” που τόσο ευδοκίμησε στη χώρα μας, είναι ανήκουστος. Αυτό συμβαίνει διότι σε άλλες χώρες, τα Πανεπιστήμια δεν προορίζονται για δράση συνδικαλιστών-φοιτητών, ούτε για την προώθηση μικροσυμφερόντων καθηγητών, αλλά για σπουδή. Αντέχουν αλήθεια οι προοδευτικοί μας τέτοια Πανεπιστήμια; Ευνόητη η απάντηση νομίζω. Οσο για τη διαχείριση κονδυλίων η οποία αναφέρθηκε σε πρόσφατο άρθρο του ιστολογίου, καταθέτω την μαρτυρία Πανεπιστημιακού διδασκάλου το 1985. Τότε μόλις είχαν πρωτοεμφανιστεί οι δυνατότητες κονδυλίων έρευνας και κάποιος από την ομάδα του, σκέφτηκε να κινήσει ερευνητικό θέμα για την μόλυνση της ατμόσφαιρας που αντιστοιχούσε σε κονδύλιο ύψους 15 εκατ. δρχ, χωρίς να έχει θεσπίσει κάν βασικούς άξονες της έρευνάς του. Ο καθηγητής προέβαλε άρνηση θεωρώντας ότι η είσπραξη του κονδυλίου αυτού ήταν καθαρή σπατάλη άνευ ουσίας. Τότε ο βοηθός τον απείλησε με ..μήνυση την οποία βέβαια δεν τόλμησε να υποβάλει, γιατί η διοίκηση του Πανεπιστημίου δικαίωσε τον καθηγητή. Ο φαύλος κύκλος όμως είχε προοπτικές μεγάλης συνέχειας, γιατί συνδέθηκε άρρηκτα με συμφέροντα που αποτρέπουν την θεραπεία της παθογένειας των Πανεπιστημίων μας. Δυστυχώς!