Ζητώ από εσάς τώρα που γνωρίζετε να μην ξεχάσετε. Γιατί δεν έχει αξία μόνο το να ζει κανείς. Αξία έχει το πως ζει κανείς. Για τον Ρουβά, και την Βανδή σε 30 χρόνια δεν θα μιλάει κανείς. Όμως ακόμα και σε 100 χρόνια θα υπάρχουν Έλληνες που θα θυμούνται τον Κουρούπη, τον Τσιάκκα, τον Κατούντα, τον Κέντρα, τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Καλμπουρτζή, τον Κατσάνη, τον Παπαλαμπρίδη, τον Τσομάκη, τον Βερύκιο, τον Μπούτο και τον ήρωα-σωτήρα της Λευκωσίας, Αλευρομάγειρο.

Αντί μνημοσύνου
Περίμενα από την Κρατική και Ιδιωτική Τηλεόραση να είχαν κάποιο μικρό έστω αφιέρωμα στην Μάχη της Κύπρου, αλλά δυστυχώς, είχαν στο ένα κανάλι μια “μαϊμού” που νόμιζε ότι ήταν τραγουδίστρια και “στρίγκλιζε” νομίζοντας ότι τραγουδούσε, λικνίζοντας το κορμί της, χάρη στο οποίο, και βέβαια τον πάγκο στον οποίο το άπλωσε, θεωρείται “καλλιτέχνης”. Το άλλο κανάλι πανηγύριζε ότι ήταν το πρώτο που ανακάλυψε την 17Ν, και τα θρασίμια τους “επαναστάτες” της και τόσο εκνευρίστηκα διότι κανείς ΝΕΟΕΛΛΗΝΑΣ “προοδευτικός”, κυβερνητικός παράγοντας ή αντιπολιτευόμενος, ΔΕΝ μπόρεσε να βγει στο “χαζοκούτι” να ψελλίσει μια κουβέντα, για τους Έλληνες (Ελλαδίτες και Κυπρίους) που έδωσαν την ζωή τους στον βωμό της τιμής…

Ευτυχώς που υπήρξαν αυτοί οι λίγοι άνδρες και έδειξαν στον Τούρκο πως πολεμάνε οι πραγματικοί Έλληνες (όχι οι Έλληνες στην ταυτότητα -διότι και ο Κωστέτσος Ελληνική ταυτότητα έχει- ούτε οι Νεοέλληνες -ανίκανοι απόγονοι, ενδόξων προγόνων-, αλλά οι Έλληνες στην καρδιά). Αφού λοιπόν η Ελληνική Πολιτεία δεν είπε μια κουβέντα για αυτούς τους γενναίους, θα το κάνω εγώ, ελπίζοντας να σας μείνει αυτή η κουβέντα και στο μυαλό και στην καρδιά. Εγώ ο ασήμαντος, Έλληνας πολίτης που νοιώθω βαριά την κληρονομιά των ηρώων μας στις πλάτες μου. Και απευθύνομαι σε σας, τους ανθρώπους μου, αυτούς που καθημερινά ζω μαζί τους και δίνω την επαγγελματική μου “μάχη”.

Θα σας μιλήσω και θα σας πω δύο λόγια για τον Αντισυνταγματάρχη (ΠΖ) Παύλο Κουρούπη, Διοικητή του 251 Τ.Π. που έδρευε στην Γλυκιώτισσα -μια περιοχή κοντά στην Κερύνεια- και τον υποδιοικητή του Ταγματάρχη (ΠΖ) Κωνσταντίνο Τσιάκκα. Σημειωτέον και οι δύο είναι αγνοούμενοι από το βράδυ της 22.7.74. Επίσης θα σας πω για τον Αντισυνταγματάρχη (ΠΒ) Στέλιο Καλμπουρτζή και τον Λοχαγό (ΠΒ) του, Γεώργιο Παπαλαμπρίδη οι οποίοι επίσης είναι από την 23.7.74 αγνοούμενοι.

Αντισυνταγματάρχης (ΠΖ) Παύλος Κουρούπης (αγνοούμενος – Αγ.Γεώργιος Κερύνειας 22.7.74)

Ο Κουρούπης (που ονομάσθηκε και Δαβάκης της Κερύνειας) και οι άνδρες του, ήτοι 2 λόχοι Πεζικού (σύνολο 645 άνδρες), από τους οποίους οι 345 βρέθηκαν ακριβώς απέναντι στο αποβιβαζόμενο Τουρκικό 50ο Σύνταγμα Πεζικού, με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Καραογλάνογλου (ο οποίος σκοτώθηκε την πρώτη μέρα της απόβασης), κράτησε τις θέσεις του για δύομισι ολόκληρες μέρες, πολεμώντας 1 προς 7 (μια υπεροχή που αν προσθέσουμε και την υπεροπλία του υλικού, αλλά και την συνεχή προστασία από θάλασσα και αέρα των Τούρκων, φαίνεται θαύμα), Οι Τούρκοι, όπως αναφέρεται και στο βιβλίο του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ “Απόβαση, Απόβαση”, περίμεναν ότι θα έκαναν περίπατο. Οι άνδρες όμως του Κουρούπη, με αυτόν στην πρώτη γραμμή της μάχης τους ανάγκασαν να μείνουν “κουρνιασμένοι” σε μια “λωρίδα” ακτής, μήκους 500 μ. και βάθους μόνο 50 μ., που το σφυροκοπούσαν τα “ένφηλντ” του 251 Τ.Π. του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (αφού ο Μακάριος τα “καλάσνικωφ” τα κρατούσε αποθηκευμένα στα υπόγεια του Προεδρικού Μεγάρου, για το Εφεδρικό Σώμα που αποτελούσε το σώμα των “πραιτοριανών” του). ‘Αντεξαν από τις 5.00 το πρωί της 20ης Ιουλίου έως τις 14.30 το απόγευμα της 22ης, όταν οι Τούρκοι με την προστασία των κανονιών των αντιτορπιλικών τους και την πλήρη κάλυψη από την αεροπορία τους που κατέκαιε με βόμβες ναπάλμ τις θέσεις της Εθνικής Φρουράς, αποβίβασαν τα άρματα Μ47, που άνοιγαν δρόμο προς Αγ.Γεώργιο και Κερύνεια. Και όπως είναι γνωστό, με “ένφηλντ” δεν σταματάνε τα τάνκς…

Ταγματάρχης (ΠΖ) Κωνσταντίνος Τσιάκκας (αγνοούμενος – Αγ.Γεώργιος Κερύνειας 22.7.74)

Τότε το Τάγμα του Κουρούπη έχοντας χάσει τα 3/4 της δύναμής του, από την σχεδόν τριήμερη άνιση μάχη με τον σιδηρόφρακτο εχθρό, αναγκάστηκε να υποχωρήσει, δίνοντας ανάσα στους ταμπουρωμένους στην ακτή εγκλωβισμένους άνδρες του 50ου Σ.Π. των Τούρκων. Στην απαγκίστρωση αυτή, οι λιγοστοί Εθνοφρουροί έδιναν μάχη σπιθαμή προς σπιθαμή, βήμα προς βήμα μένοντας πάνω στα όπλα τους, χωρίς να το βάλλουν στα πόδια, όπως συνέβη σε άλλες μονάδες επιστρατευμένων Κυπρίων (εκεί δεν διοικούντο από Έλληνες Αξιωματικούς). Πολεμούσαν κάνοντας τους Τούρκους να λουφάζουν σε κάθε βήμα που έκαναν. Όμως λίγο πριν την είσοδο της Κερύνειας, η ομάδα του Κουρούπη που αποτελείτο από 11 άνδρες και τον Ταγματάρχη Τσιάκκα, περικυκλώθηκαν από ένα λόχο Τούρκων, και αμέσως άρχισε η μάχη. Ο Κουρούπης με το “Σμίθ & Γουέσον” στο χέρι, δίνει εντολή στους άνδρες του να σπάσουν τον θανάσιμο κύκλο, σε ένα ρεματάκι που είχε δημιουργήσει τον χειμώνα η βροχή, και που ήταν ανατολικά τους, στο οποίο οι Τούρκοι δεν είχαν φτάσει ακόμη. Αυτοί δεν φεύγουν. Τότε τους λέει ότι είναι διαταγή. Και μόνο τότε αυτά τα παλικάρια συγκινημένα αποφασίζουν να φύγουν. Ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής τους όμως δεν φεύγουν. Μένουν εκεί να τους καλύψουν. Και φεύγοντας οι Στρατιώτες ακούν τους πυροβολισμούς από τον χώρο που έμειναν οι δύο Ελλαδίτες αξιωματικοί, σιγά σιγά να αραιώνουν έως ότου σώπασαν τελείως (η αφήγηση του τελευταίου απαγκιστρωθέντα στρατιώτη βρίσκεται κατατεθειμένη στο ΓΕΕΦ -Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς).

Έκτοτε κανείς δεν άκουσε για τον Κουρούπη και τον Τσιάκκα. Έμειναν εκεί “τοις κοίνων ρήμασι πειθόμενοι” γενόμενοι ολοκαύτωμα οι ίδιοι για να σωθούν οι στρατιώτες τους. Κανείς δεν ξανάκουσε για αυτούς. ‘Ανθρωποι που τους γνώρισαν και σαν ανθρώπους και σαν αξιωματικούς, και βέβαια ξέροντας και οι ίδιοι τους, το μένος των Τούρκων που θα είχαν απέναντί τους, αν θα τους συνελάμβαναν ζωντανούς και τους ανεγνώριζαν (ήταν οι “υπεύθυνοι” για το τριήμερο φιάσκο της απόβασής τους), πιθανολογείται ότι και οι δύο τους έπεσαν νεκροί μαχόμενοι και ο όρος “αγνοούμενοι” χρησιμοποιείται μόνο διότι δεν βρέθηκαν ποτέ τα πτώματά τους. Είναι σίγουρο ότι θα φύλαγαν την τελευταία σφαίρα για τον εαυτό τους. Δεν ήταν από την “πάστα” εκείνη των αξιωματικών που θα μπορούσαν να “ρίξουν την ασπίδα” και να παραδοθούν στους γνήσιους απόγονους των Μογγόλων της ασιατικής Στέπας. Και αυτούς τους αξιωματικούς το Ελληνικό Κράτος – όχι το Ελληνικό Έθνος – πεισματικά φροντίζει κάθε χρόνο να ξεχνάει. ΝΤΡΟΠΗ!!!

Αντισυνταγματάρχης (ΠΒ) Στυλιανός Καλμπουρτζής (αγνοούμενος – Συχαρί 23.7.74)

Κοντά στον θρυλικό θάνατο των Κουρούπη & Τσιάκκα, έλαβε χώρα και άλλο ένα συμβάν με πρωταγωνιστές τους Αντισυνταγματάρχη Στυλιανό Καλμπουρτζή και Λοχαγό Γιώργο Παπαλαμπρίδη. Ο Καλμπουρτζής σαν Διοικητής Μοίρας Πεδινού Πυροβολικού εδρεύουσα έξω από την Αμμόχωστο, πήρε αδικαιολόγητα καθυστερημένα διαταγή να σπεύσει προς ενίσχυση του μαχόμενου τάγματος του Κουρούπη, από το “αιφνιδιασμένο” από την απόβαση, ΓΕΕΦ (μέχρι τις τελευταίες ώρες της πρώτης μέρας της απόβασης το ΓΕΕΦ πίστευε ότι επρόκειτο για Τουρκική άσκηση ή το πολύ πολύ “απειλή απόβασης”). Ο Καλμπουρτζής καταλαβαίνοντας την κρισιμότητα της κατάστασης, ξεκινάει χωρίς χρονοτριβή, ξέροντας ότι πρέπει να ακολουθήσει ένα δύσκολο και χρονοβόρο δρομολόγιο για να αποφύγει την Τουρκική Αεροπορία, που θα μπορούσε να καταστρέψει τα πυροβόλα του.

Λοχαγός (ΠΒ) Γεώργιος Παπαλαμπρίδης (αγνοούμενος – Συχαρί 23.7.74)

Δυστυχώς προχώρησε περισσότερο από όσο έπρεπε (είχε φθάσει στην περιοχή Συχαρί). Δυστυχώς η γραμμή άμυνας του 251 Τ.Π. είχε σπάσει στο ξεκίνημα της τρίτης μέρας, με την απόβαση των Τουρκικών αρμάτων, και βρέθηκε εγκλωβισμένος με την Μοίρα του, σε ασφυκτικό κλοιό χωρίς καμιά περίπτωση διαφυγής. Τότε ο Καλμπουρτζής από μαρτυρία αξιωματικού Παρατηρητή Βολών Πυροβολικού της Μοίρας του, που βρέθηκε σε κοντινό λόφο, για παρατήρηση, αποφασίζει να θυσιαστεί μαχόμενος. Βάζει σε κύκλο τα πυροβόλα του και αρχίζει μια απελπισμένη μάχη. Οι Τούρκοι τα χάνουν. Δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Σε μια στιγμή ο Λοχαγός Παπαλαμπρίδης, 28 ετών από τα Γιάννενα, βλέπει ότι με τα πυροβόλα του σχεδόν έχει σπάσει τον κλοιό και δίνει τρόπο διαφυγής για τους απομείναντες άντρες της Μοίρας. Δυστυχώς εκείνη την στιγμή, 5 τουρκικά αεροπλάνα, που είχαν ειδοποιηθεί από τις επίγειες δυνάμεις, βουτούν και αδειάζουν βόμβες ναπάλμ των 500 λιβρών στον κύκλο που είχαν δημιουργήσει τα πυροβόλα της μοίρας. Κόλαση, όλοι παρανάλωμα της φωτιάς των ναπάλμ αλλά και των εκρήξεων των λίγων πυρομαχικών των πυροβόλων που αυτοαναφλέγονται από τις εκρήξεις. Κανείς δεν γνωρίζει πόσοι σώθηκαν. Η Μοίρα έπαψε να υπάρχει… Και μαζί με αυτήν ο Καλμπουρτζής και ο Παπαλαμπρίδης μπήκαν στην λίστα της αθανασίας, των αγνοουμένων Ελλήνων Αξιωματικών της Κυπριακής Τραγωδίας. Ήταν Τρίτη 23.7.1974.

Ζητώ από εσάς τώρα που γνωρίζετε να μην ξεχάσετε. Γιατί δεν έχει αξία μόνο το να ζει κανείς. Αξία έχει το πως ζει κανείς. Για τον Ρουβά, και την Βανδή σε 30 χρόνια δεν θα μιλάει κανείς. Όμως ακόμα και σε 100 χρόνια θα υπάρχουν Έλληνες που θα θυμούνται τον Κουρούπη, τον Τσιάκκα, τον Κατούντα, τον Κέντρα, τον Σταυριανάκο, τον Σταμπουλή, τον Καλμπουρτζή, τον Κατσάνη, τον Παπαλαμπρίδη, τον Τσομάκη, τον Βερύκιο, τον Μπούτο και τον ήρωα-σωτήρα της Λευκωσίας, Αλευρομάγειρο.

e-grammes.gr