Λίγο πριν ξεκινήσει η ναυπήγηση των δύο νέων μεγάλων αεροπλανοφόρων του βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού (HMS «Queen Elizabeth», HMS «Prince of Wales» ), επανήλθε στη βρετανική επικαιρότητα το θέμα του κατά πόσο είναι απαραίτητη η- εξαιρετικά πολυέξοδη (5 δισεκατομμύρια λίρες) – κατασκευή, καθέλκυση και συντήρηση αυτών των σκαφών.

Τα αεροπλανοφόρα, εκτός του αμιγώς στρατιωτικού ρόλου τους, αποτελούν και μοχλούς άσκησης πίεσης στην εξωτερική πολιτική και επιρροής: όπως και τα πυρηνικά όπλα, αποτελούν δήλωση πρόθεσης διεύρυνσης του ρόλου που μία χώρα παίζει στη γεωπολιτική / στρατιωτική σκηνή του κόσμου. Και αυτός είναι ο λόγος για τις διαμάχες: οι πολέμιοι της ναυπήγησης των δύο αεροπλανοφόρων, (πολλοί από τους οποίους προέρχονται από τις τάξεις του Στρατού Ξηράς και της Πολεμικής Αεροπορίας- RAF), τα θεωρούν ως «πανάκριβες πολυτέλειες», άσχετες με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι βρετανικές ένοπλες δυνάμεις αυτή τη στιγμή ή που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο προσεχές μέλλον (τύπου Ιράκ- Αφγανιστάν). Και από τη στιγμή που τα κονδύλια για την κατασκευή τους θα επιφέρουν μείωση στις δαπάνες των άλλων δύο κλάδων των ενόπλων δυνάμεων (Στρατός Ξηράς, Πολεμικής Αεροπορία), χάριν του Ναυτικού, είναι φυσικό οι αντιδράσεις να είναι μεγάλες.

Από την πλευρά του, το Βασιλικό Ναυτικό αντιπαραβάλλει ως επιχείρημα το ότι τα σκάφη αυτά είναι σχεδιασμένα για 50 χρόνια συνεχούς υπηρεσίας, κατά τα οποία θα αποτελέσουν αξιόλογα «εργαλεία» : πρόκειται για πλωτές αεροπορικές βάσεις, οι οποίες δε χρειάζονται την έγκριση άλλων χωρών για να χρησιμοποιηθούν, έχουν μεγάλη αποτρεπτική αξία, παρέχουν αεροπορική υποστήριξη σε χερσαίες επιχειρήσεις και γενικά χαρακτηρίζονται από πολυπλευρότητα όσον αφορά τη χρήση τους, καθώς μπορούν να αναλάβουν από αποστολές εναντίον άλλων ναυτικών δυνάμεων μέχρι ανθρωπιστικού χαρακτήρα.

Η τελευταία απόπειρα του Βασιλικού Ναυτικού για την απόκτηση μεγάλων αεροπλανοφόρων στόλου έγινε το 1960 – και είχε αποτύχει, λόγω μίας πρόσφατης οικονομικής κρίσης, η οποία είχε δημιουργήσει αμφιβολίες σχετικά με το πόσο ισχυρή στρατιωτική παρουσία μπορεί να αντέξει οικονομικά η χώρα. Στη θέση του, το Βασιλικό Ναυτικό κατάφερε να περάσει ένα πρόγραμμα μέσων- ελαφρών αεροπλανοφόρων (HMS «Invincible», HMS «Illustrious», HMS «Ark Royal» ), τα οποία «βάφτισε» ως «καταδρομικά ανοικτών καταστρωμάτων» για να «παραπλανηθούν» οι πολέμιοι των αεροπλανοφόρων και να εγκριθούν τα κονδύλια για την κατασκευή τους. Τα νέα αεροπλανοφόρα θα έχουν το τριπλάσιο μέγεθος και θα αποτελούν τα μεγαλύτερα πολεμικά πλοία σε όλη την ιστορία του Βασιλικού Ναυτικού, ενώ σε διεθνές επίπεδο, τα μόνα μεγαλύτερα σκάφη θα είναι τα αμερικανικά πυρηνοκίνητα «supercarriers» (υπερ-αεροπλανοφόρα στόλου).

www.kathimerini.gr με πληροφορίες από BBC