Κατεστραμένος ελληνικός ναός της Πόλης, από επιθέσεις βαρβάρων τούρκων την 6η Σεπτεμβρίου 1955. Είχαν προηγηθεί η γενοκτονία των ελλήνων του Πόντου, της Θράκης και της Μικράς Ασίας, το Βαρλίκ Βεργκισί, το 1942 και ακολούθησαν οι απελάσεις, το 1964, οι ανοιχτές φυλακές και οι βιασμοί γυναικών στην Ίμβρο, η τρομοκρατία του βαταντάς τούρκτσε κονούς (πατριώτη μίλα τουρκικά), η τρομοκρατία του 1974, γενικά η συνεχής επιβολή μιας βάρβαρης πολιτικής που οδήγησε στην πλήρη αριθμητική αποδυνάμωση του Ελληνισμού της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου. Αυτή είναι η επιχειρηματολογία, από εδώ πρέπει να ξεκινάει και εδώ πρέπει να καταλήγει οποιαδήποτε ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ με τους τους Τούρκους. Στη βάση αυτή να συνομιλήσουμε για αμοιβαιότητα, όχι αμοιβαιότητα αλα τούρκα.

Ελευθέριος Β.
Στην Κωνσταντινούπολη υπήρχε ελληνική μειονότητα αναγνωρισμένη από διεθνείς συνθήκες με την υποχρέωση της Τουρκίας να προστατεύει την ζωή τους και την περιουσία τους. Η Τουρκία με την πολιτική της εξαφάνισε αυτή την μειονότητα. Δεν υπάρχει πλέον. Για ένα φάντασμα του παρελθόντος η Τουρκία δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει ανταλλάγματα. Αν αναγνωρίσουμε αμοιβαιότητα σε ένα θέμα όπως η Χάλκη θα κάνουμε ταυτόχρονα τρία παράλογα πράγματα.
Πρώτον αναγνωρίζουμε αμοιβαιότητα με βάση μια ελληνική μειονότητα που δεν υπάρχει.
Δεύτερον αναγνωρίζουμε το δικαίωμα για άλλη μια φορά να επιβάλει επιλογές της σε εσωτερικά θέματα της Ελλάδας και εκεί που δεν της δίνεται αυτό το δικαίωμα από καμιά συνθήκη.
Τρίτον αναγνωρίζουμε ότι το θρησκευτικό ίδρυμα της θεολογικής σχολής της Χάλκης είναι κυρίως ελληνικού ενδιαφέροντος πράγμα που αυτόματα σημαίνει ότι αποκλείεται το οικουμενικό άνοιγμα στους ορθοδόξους απ’ όλο τον κόσμο.
Το ζητούμενο δεν είναι να δημιουργηθεί μια σχολή για τις ανάγκες των ελληνικής καταγωγής κατοίκων της Πόλης. Πόσοι είναι σήμερα στην Πόλη συνειδητοί μειονοτικοί οι οποίοι να θέλουν να φοιτήσουν σε μια θεολογική σχολή; Εξ’ άλλου όσοι είναι αυτοί μπορούν κάλλιστα να φοιτήσουν σε μια θεολογική σχολή στην Ελλάδα. Το ζητούμενο είναι η αναγνώριση της Οικουμενικότητας του Πατριαρχείου και το άνοιγμα μιας σχολής που θα στελεχώνει το ίδιο το πατριαρχείο αλλά θα εφοδιάζει και όλες τις εκκλησίες που επιβλέπει ανά τον κόσμο με στελέχη που δεν θα είναι αποκλειστηκά έλληνες. Αλλά αυτό προϋποθέτει την αλλαγή αντιμετώπισης του Πατριαρχείου και των στελεχών του από το τουρκικό κράτος. Δηλαδή μια αντιμετώπιση ανοιχτή που από τον τρόπο που διαπραγματεύονται οι τούρκοι επίσημοι είναι προφανές ότι δεν έχουν τέτοιες προθέσεις. Άρα για ποιο λόγο να ανοίξει οποιαδήποτε διαπραγμάτευση την στιγμή που όποιος επίσημος στην Ελλάδα θα αντιμετωπιστεί περίπου ως προδότης αν αναγνωρίσει αμοιβαιότητα και περιορίσει την Θεολογική Σχολή σε ένα θέμα ελληνοτουρκικό και όχι ως ένα θέμα θρησκευτικής ελευθερίας όλων των χριστιανικών ομολογιών στην Τουρκία;
Αυτή είναι η βάση του προβλήματος και ενδιαφέρει πάρα μα πάρα πολύ και το Βατικανό πάνω σ’ αυτή την βάση αλλά και τους προτεστάντες… Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε και να σταματήσουμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας ως τους μοναδικούς «αντιπροσώπους» του χριστιανισμού έναντι της Τουρκίας… Ας αναλάβουν και οι υπόλοιποι χριστιανοί τις ευθύνες τους. Άλλωστε και οι καθολικοί και οι προτεστάντες έχουν νεκρούς πολύ πρόσφατα στην Τουρκία και έχουν κάθε λόγο να ενδιαφερθούν για την κατάσταση των θρησκευτικών ελευθεριών σ’ αυτή την χώρα που θέλει να γίνει μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.