Οι εκπρόσωποι της Τουρκίας, της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Ουγγαρίας και της Αυστρίας, συνοδευόμενοι από τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, θα συναντηθούν την ερχόμενη Δευτέρα, 13 Ιουλίου, στην Άγκυρα, προκειμένου να υπογράψουν τη διακυβερνητική συμφωνία για την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου Nabucco. Εκεί θα είναι, κατά πάσα πιθανότητα, και ένας άνθρωπος ο οποίος, πριν από τέσσερα χρόνια, βρέθηκε ξαφνικά από το πολιτικό προσκήνιο στο περιθώριο -όπου και έμεινε όλο αυτό το χρονικό διάστημα.

Του Γιώργου Παυλόπουλου
Πρόκειται για τον πάλαι ποτέ ηγέτη των Πρασίνων και υπουργό Εξωτερικών της Γερμανίας, Γιόσκα Φίσερ, ο οποίος αναλαμβάνει θέση συμβούλου στην κοινοπραξία του Nabucco.

Ανάμεσα στα καθήκοντά του θα είναι να πείσει (κυρίως την Τουρκία και τους υποψήφιους χρηματοδότες) ότι ο συγκεκριμένος αγωγός -τον οποίο στηρίζουν φανατικά τόσο η Ε.Ε. όσο οι ΗΠΑ- θα διασφαλίσει τις ποσότητες αερίου που απαιτούνται προκειμένου να είναι βιώσιμος. Κάτι που, για την ώρα, φαντάζει αρκετά δύσκολο, με δεδομένο ότι ο ρωσικής έμπνευσης και ευθέως ανταγωνιστικός South Stream φαίνεται ότι βρίσκεται ένα βήμα μπροστά -χωρίς, πάντως, κι αυτός να μπορεί ακόμη να εγγυηθεί τη σταθερή τροφοδοσία του.

Την ίδια στιγμή, στον ευρωπαϊκό Βορρά, ο άλλοτε εταίρος του Φίσερ στην κυβέρνηση συνασπισμού, Γκέρχαρντ Σρέντερ, μοιάζει να κοιμάται πιο ήσυχος. Βλέπετε, ο πρώην ηγέτης των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών και καγκελάριος είχε αποφασίσει πολύ νωρίτερα να ακολουθήσει παρόμοιο δρόμο, αξιοποιώντας και τις πολύ καλές σχέσεις του με τον ισχυρό άνδρα της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν. Ετσι, το 2005, όταν ο Φίσερ αποφάσιζε να ιδιωτεύσει, ο Σρέντερ έμπαινε στη δούλεψη του ρωσικού γίγαντα της Gazprom, με θέση και ευθύνες ανάλογες με αυτές που αναλαμβάνει τώρα ο πρώην συνεργάτης του: Του συμβούλου για την υλοποίηση του σχεδίου κατασκευής ενός άλλου αγωγού στρατηγικής σημασίας, του επονομαζόμενου Nord Stream, η κατασκευή του οποίου προχωρά ταχύτατα και εκτιμάται ότι θα είναι έτοιμος να λειτουργήσει το 2011.

Ο Σρέντερ, όμως, δεν είναι υπάλληλος του Nord Stream, αλλά της ίδιας της Gazprom, από την οποία αμείβεται με εξαψήφιο ποσό ετησίως -όπως, άλλωστε, και ο Φίσερ από τη νέα του δουλειά.

Δεν θα αποτελέσει έκπληξη, λοιπόν, εάν επιστρατευτεί από το Κρεμλίνο για να αντιμετωπίσει τον πρώην εταίρο του στη μάχη του φυσικού αερίου που θα δοθεί στον ευρωπαϊκό Νότο, η οποία για την Ευρώπη έχει πολύ μεγάλη σημασία. Σε αυτή τη σκληρή και αμφίρροπη αναμέτρηση, ο καθένας από τους δύο «συμβούλους» έχει τα δικά του όπλα.

Ο Σρέντερ ποντάρει, αναμφίβολα, στο γεγονός ότι η Μόσχα έχει προχωρήσει ήδη σε προνομιακές διακρατικές συμφωνίες με χώρες-κλειδιά στην παραγωγή φυσικού αερίου, όπως είναι το Καζακστάν, αλλά και το Αζερμπαϊτζάν. Από την άλλη, ο Φίσερ ελπίζει, αφενός, ότι η Gazprom δεν θα καταφέρει να βρει τα 10 δισ. δολάρια που απαιτούνται για την κατασκευή του South Stream (έναντι 7,9 για τον Nabucco), καθώς είναι ήδη η πιο χρεωμένη εταιρεία της Ρωσίας και, αφετέρου, ότι οι Ευρωπαίοι θα ασκήσουν κάθε δυνατή πολιτική πίεση ώστε να πάψουν να εξαρτώνται τόσο πολύ από τους Ρώσους όσον αφορά τις ενεργειακές τους προμήθειες.

Το κλειδί της υπόθεσης
Εδώ -δηλαδή στις πολιτικές επιλογές της Ε.Ε.- βρίσκεται, σύμφωνα με τους περισσότερους αναλυτές, το κλειδί της υπόθεσης. Και επειδή η Γερμανία είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ειδικό βάρος στην Ευρώπη, είναι λογικό οι άμεσα ενδιαφερόμενοι να επιλέγουν από αυτήν τους επικεφαλής των λόμπι τους.

Μόνο που υπάρχει μία ακόμη διάσταση στην επικείμενη «μονομαχία των αγωγών» ανάμεσα σε Σρέντερ και Φίσερ: Το γεγονός ότι η γερμανική ελίτ εξακολουθεί να είναι διχασμένη όσον αφορά τις στρατηγικές (άρα και ενεργειακές) της συμμαχίες?
ΗΜΕΡΗΣΙΑ