του Σενέρ Λεβέντ
Ήταν σύντομη και ουσιαστική η διαπίστωση ενός φίλου σε σχέση με τις πρόσφατες εκλογές μας. «Ο Παπαδόπουλος έφερε το ΡΤΚ και ο Χριστόφιας το έκανε να φύγει». Και πρόσθεσε: «Ο Χριστόφιας θα κάνει και τον Ταλάτ να φύγει». Έχει κάποια λογική; Έχει φυσικά.
Μετά τον Ραούφ Ντενκτάς ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ήρθε σαν φάρμακο για την ελληνοκυπριακή κοινότητα. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα αντιμετώπιζαν με κατανόηση τα κουσούρια του, τις πλευρές του που δεν τους άρεσαν και ορισμένους όρους του που τους εξέπλητταν. Ακόμη και όταν οργίζονταν πιο πολύ έβρισκαν παρηγοριά σκεπτόμενοι ότι τελικά ο Ταλάτ δεν είναι Ντενκτάς. Αυτό υποστήριζαν με πείσμα έναντι όσων έλεγαν πως δεν διαφέρει ο Ταλάτ από τον Ντενκτάς. Έβαλαν τον Ταλάτ στη μια μεριά στις συνομιλίες και την Τουρκία στην άλλη. Ξεχώρισαν τους δύο. Έγραφαν τα αρνητικά πάντα στην Τουρκία και τα θετικά στον Ταλάτ. Πίστεψαν ότι οι απαράδεχτοι όροι προέρχονταν από την ‘Αγκυρα και ότι ο Ταλάτ αναγκάστηκε να τους δεχτεί κάτω από πίεση. Πίστεψαν ακόμη ότι θα μπορούσαν να συμφωνήσουν με τον Ταλάτ και να λύσουν το πρόβλημα, αν δεν ήταν η ‘Αγκυρα. Δεν επέδειξαν για τον Ντενκτάς την ανοχή που επέδειξαν για τον Ταλάτ. Και μάλιστα παρά το γεγονός ότι ο Ντενκτάς είπε ξεκάθαρα ότι «εγώ εφαρμόζω τις οδηγίες της ‘Αγκυρας». Αποδέχτηκαν τον Ντενκτάς ως έναν ηγέτη που ενεργούσε μαζί με την ‘Αγκυρα, ενώ τον Ταλάτ ως ηγέτη που συγκρούεται με την ‘Αγκυρα.
Ας επιστρέψουμε ξανά στην άποψη του αγαπητού μου φίλου. Ο Παπαδόπουλος, λέει, έφερε το ΡΤΚ και ο Χριστόφιας το έκανε να φύγει. Και τώρα ο Χριστόφιας θα κάνει και τον Ταλάτ να φύγει. Αυτό φαίνεται πολύ παράλογο και ανάποδο, έτσι δεν είναι; Γιατί να θέλει ο Χριστόφιας να φύγει ένας Τουρκοκύπριος ηγέτης που «υποστηρίζει τη λύση και την ειρήνη»; Μήπως τον εχθρεύεται; Μήπως θα είναι πιο ευτυχισμένος αν φύγει ο Ταλάτ από το τραπέζι των διαπραγματεύσεων και στη θέση του καθίσει ο Έρογλου; Γιατί να μην είναι; Στην πολιτική όσοι αναρριχήθηκαν στην κορυφή χρειάζονται εχθρούς, όχι φίλους για να μπορέσουν να κρατηθούν εκεί. Όσο πιο πολύ υποστηρίζει την ειρήνη και τη λύση ο ηγέτης στην τουρκική πλευρά τόσο περισσότερο αποδυναμώνει τις ελληνοκυπριακές θέσεις. Τόσο πιο πολύ δεν τυγχάνουν σεβασμού οι ελληνοκυπριακές θέσεις. Ένας τέτοιος Τουρκοκύπριος ηγέτης αποδυναμώνει τον Ελληνοκύπριο ηγέτη. Το ζήσαμε και το είδαμε αυτό όλοι τα τελευταία πέντε χρόνια. Η ‘Αγκυρα με έναν πονηρό ελιγμό πήρε τον Ντενκτάς και έβαλε τον Ταλάτ στη θέση του. Και όλα αναποδογυρίστηκαν ξαφνικά. Το πολιτικό κλίμα στο νησί άλλαξε μέσα σε μια στιγμή. Από τη θέση της κατοχικής δύναμης η Τουρκία αναβαθμίστηκε στη θέση του «υποστηρικτή της λύσης και της ειρήνης». Και με το πλεονέκτημα που του εξασφάλιζε το γεγονός ότι απέναντί του είχε κάποιον «Mr. No» όπως ο Παπαδόπουλος, ο Ταλάτ κέρδισε περισσότερο σεβασμό. Έσωσε την Τουρκία από πάρα πολλά προβλήματα. Αυτή η κατάσταση διήρκεσε μέχρι που ήρθε ο Χριστόφιας. Και μόνο τότε η Τουρκία άρχισε να νιώθει ξανά μερικά προβλήματα. Ο Χριστόφιας κατάφερε να σταματήσει τον άνεμο που φυσούσε κατά της ελληνοκυπριακής πλευράς. Τώρα θα ήταν μήπως άσχημα αν απέναντί του είχε κάποιον που θεωρείται «υποστηρικτής της μη λύσης» και όχι τον Ταλάτ που είναι γνωστός ως «υποστηρικτής της λύσης»;
Όπως και να έχουν τα πράγματα δεν θα καταστεί δυνατή η εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό με τον Ταλάτ. Όμως, θα διεξαχθούν προεδρικές εκλογές για τον Χριστόφια. Και στις εκλογές αυτές θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, βεβαίως, η θέση του έναντι της τουρκικής πλευράς. Δεν θα είναι πιο ισχυρός αν απέναντί του έχει έναν «εχθρό» και όχι έναν φίλο με τον οποίο δεν μπορεί να συμφωνήσει; Επιπλέον, θα παρουσιάσει την αλλαγή ηγεσίας στην τουρκική πλευρά ως δικαιολογία για τη μη λύση και δεν θα απογοητεύσει όσους περιμένουν λύση από τον ίδιο τώρα, έτσι δεν είναι; ‘Αλλο ζήτημα είναι αν εσείς συμφωνείτε ή διαφωνείτε με αυτά. Αλλά σκεφτείτε το λίγο να δούμε.
ΠΟΛΙΤΗΣ