O δημοσιογράφος Κουτλού Ανταλί δολοφονήθηκε από όργανα του τουρκικού κράτους επειδή διαφοροποιούνταν από τη γραμμή της Άγκυρας

Του Σενέρ Λεβέντ
Όταν κάτσω στο γραφείο για να γράψω, δεν μου βγαίνει πια να γράφω άρθρα που σχετίζονται με το Κυπριακό. Ξέρω ότι το θέμα αυτό έχει πλέον κουράσει τον αναγνώστη. Σίγουρα αυτά τα πρωτοσέλιδα πριμοδοτούν λιγότερο απ’ όλα τις εφημερίδες. Οι συνομιλίες Ταλάτ-Χριστόφια. Οι δηλώσεις Ντάουνερ που δεν διαφέρουν μεταξύ τους. Οι δηλώσεις των Ελλήνων και των Τούρκων αξιωματούχων. Οι μονότονες φωνές που βγαίνουν από την ΕΕ. Όλα αυτά έγιναν πλέον ειδήσεις τρίτης τάξης. Δεν ελκύουν καθόλου αναγνώστες ειδικά οι τίτλοι-κλισέ του τύπου «Γρήγορη λύση είναι η μόνη επιλογή» ή «Στήριξη στη λύση». Παρά ταύτα, θεωρώ αρκετά ενδιαφέρουσα την πρόσφατη πρωτοβουλία της σλοβακικής πρεσβείας. Αποφάσισαν, λέει, να δώσουν «Βραβείο Ειρήνης» σε ορισμένους πολιτικούς μας. Σε πέντε Ελληνοκύπριους και τρεις Τουρκοκύπριους πολιτικούς. Επειδή άρχισαν τον «δικοινοτικό διάλογο ειρήνης» πριν 20 χρόνια, το 1989 δηλαδή, στην Πράγα. Είχε ανακοινωθεί ότι η τελετή βράβευσης θα γινόταν ψες στο Λήδρα Πάλας. Σίγουρα έχει γίνει. Για κάποιο λόγο, δεν αναφέρθηκε από προηγουμένως ποιοι θεωρήθηκαν άξιοι για βράβευση. Γι’ αυτό ούτε εγώ γνωρίζω τα ονόματά τους την ώρα που γράφω αυτό το άρθρο. Αλλά εσείς σίγουρα θα τους γνωρίζετε τώρα. Τι θεώρησα ενδιαφέρον, όμως, σε αυτό το γεγονός; Κάτι το στραβό. Δεν πιστεύετε και εσείς ότι υπάρχει κάτι το παράξενο εδώ; Η χώρα μας βρίσκεται στα πρόθυρα της μόνιμης διχοτόμησης. Χωνεύουμε αυτή τη διαίρεση εδώ και 35 χρόνια σαν να είναι δεμένα τα χέρια μας. Ανάμεσά μας υπάρχουν σύνορα ή πόρτες. Ακόμη δεν μπορέσαμε να βρούμε καν τα οστά των περισσότερων αγνοουμένων μας. Δεν μπορέσαμε ακόμα να διαλευκάνουμε έστω και ένα από τα εγκλήματα. Ούτε λύση, ούτε ειρήνη υπάρχει. Αλλά εμείς διανέμουμε «βραβεία ειρήνης»! Η σλοβακική πρεσβεία βραβεύει τους πολιτικούς μας σαν να έχουν γίνει μεγάλα βήματα εδώ στο δρόμο της ειρήνης.
Πρόσφατα είχαν την ευγένεια να δώσουν και σε εμένα ένα βραβείο. Το Βραβείο Τύπου Κουτλού Ανταλί. Ο Ανταλί δέχτηκε πυροβολισμούς και σκοτώθηκε μπροστά στο σπίτι του το 1996. Οι σφαίρες που βρήκαν το κορμί του εστάλησαν στην Τουρκία για αναλύσεις. Εκεί τις είδαν για τελευταία φορά. Εδώ και τόσα χρόνια δεν ήρθε ακόμη η έκθεση των αναλύσεων. Το βραβείο απονέμεται από το 1998. Από τότε δεν έμεινε περιπέτεια που δεν ζήσαμε. Μας συνέλαβαν, μας έβαλαν βόμβα μερικές φορές, φυλακιστήκαμε, σπάσαμε το ρεκόρ αγωγών. Ενώ γίνονταν όλα αυτά, για κάποιο λόγο, δεν με θεώρησαν άξιο για το βραβείο. Φαίνεται πως ήρθε η σειρά μου όταν ησύχασαν λίγο τα πράγματα. Δεν ήθελα να πάω να παραλάβω το βραβείο. Δεν το απέρριψα, όμως, από σεβασμό στη μνήμη του Κουτλού Ανταλί και στην οικογένειά του. Κατά τη γνώμη μου, κανένας μας δεν αξίζει αυτό το βραβείο. Ακόμη βρίσκεται παντού το αίμα του Ανταλί. Οι δολοφόνοι του είναι εξαφανισμένοι! Ακόμη δεν καταφέραμε να πάρουμε ούτε αυτή την ευλογημένη την έκθεση των αναλύσεων από την Τουρκία. Αλλά μοιράζουμε αβέρτα βραβεία!
Τέλος πάντων. Τι λέγαμε; Το Κυπριακό έχει μετατραπεί πλέον σε τρίτης τάξης είδηση στις σελίδες των εφημερίδων. Δεν θέλω να γράφω γι’ αυτό επειδή θεωρώ ότι οι αναγνώστες το έχουν βαρεθεί πολύ. Αλλά, όπως βλέπετε, πάλι δεν μπορεί να ξεφύγει κανείς από αυτό. Κάναμε πρωτοσέλιδη είδηση στην εφημερίδα μας την απόφαση που πήρε η γενική συνέλευση του Τουρκοκυπριακού Συνδέσμου Δημοκρατίας στο Λονδίνο. Ο Σύνδεσμος απηύθυνε έκκληση στους αξιωματούχους των Ηνωμένων Εθνών, της ΕΕ και του Ηνωμένου Βασιλείου. Να εμποδίσουν τον πληθυσμό που μεταφέρεται από την Τουρκία και καταπατά την πολιτική βούληση των Τουρκοκυπρίων. Μακάρι να έκαναν μια τέτοια έκκληση και τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις μας εδώ. Μήπως αυτό οφείλεται στο νερό του Λονδίνου και εκεί εμφανίζονται όλοι πιο θαρραλέοι στη σκηνή;
ΠΟΛΙΤΗΣ