ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ
Έκπληξη των ευρωεκλογών θεωρήθηκε η ήττα της λεγόμενης κεντροαριστεράς, των ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών και άλλων συγγενών κομμάτων. Παραβιάστηκε, υποτίθεται, ο κανόνας ότι στις οικονομικές κρίσεις ο κόσμος ζητάει
αποκούμπι στην αριστερά, «προστάτη των φτωχών». Αλλά τα κόμματα αυτά κυβέρνησαν επί πολλά χρόνια. Δηλαδή ηττήθηκαν ως κόμματα εξουσίας επειδή η πολιτική τους απέτυχε, οδήγησε στη σημερινή κρίση. Δεύτερον αποδοκιμάστηκαν ως κόμματα της αριστεράς επειδή διέψευσαν, στην πράξη, ότι ήταν «προστάτης των φτωχών». Προώθησαν την Ελεύθερη (ασύδοτη) Αγορά και έπληξαν το κράτος πρόνοιας, εγκαταλείποντας τις προγραμματικές Αρχές τους. Επί των ημερών τους οι φτωχοί κατέληξαν φτωχότεροι και οι εύποροι έγιναν λιγότερο εύποροι. Τα κόμματα αυτά ονομάστηκαν «κεντροαριστερά» όχι γιατί συμμάχησαν με κεντρώους σχηματισμούς αλλά επειδή τα ίδια μεταλλάχθηκαν, μετατοπίστηκαν ιδεολογικά και πολιτικά ή συνέπραξαν ευθέως με συντηρητικά κόμματα. Τα σοσιαλιστικά (και συγγενή) κόμματα αποδείχθηκαν ανάξια και ιδεολογικά και πολιτικά. Η ήττα τους δεν ήταν έκπληξη.
Όσοι διαφώνησαν με αυτή τη μετάλλαξη ίδρυσαν ομάδες ή κόμματα για να συγκροτήσουν μια νέα αριστερά, διεκδικητική, μεταρρυθμιστική, απαλλαγμένη από τα δογματικά βαρίδια του παρελθόντος. Δεν ανήκουν μεν στο πολιτικό περιθώριο αλλά παραμένουν στην κατηγορία των κομμάτων μικρού μεγέθους, ασθενούς ιδεολογικής συγκρότησης και περιορισμένης πολιτικής επιρροής. Στις ευρωεκλογές έμειναν στάσιμοι. Όπως και η ακροδεξιά (βλ. Ελεύθερος 26-6) καθηλώθηκαν στην κατηγορία «κόμματα διαμαρτυρίας». Αδυνατούν να συνθέσουν, με βάση το θεωρητικό και πολιτικό παρελθόν της αριστεράς, κάτι καινούργιο που θα τους έδινε δυναμική. Είναι αυτόνομοι αλλά ασθενείς (πάσχοντες) πόλοι συσπείρωσης. Επιβεβαιώνουν ότι η ιστορική αριστερά, σε όλες τις μορφές της, επιζεί ως ιερό λείψανο παρά το ότι δεν λείπουν όσοι φοβούνται (ή ελπίζουν) ότι μπορεί να αποτελέσει τη μαγιά ενός μέλλοντος, για την ώρα αόρατου.
Τυπικό δείγμα αυτού του χώρου στην Ελλάδα είναι η Συνομοσπονδία ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η θύελλα που τον συγκλονίζει δεν οφείλεται, στο βάθος, στην ήττα των ευρωεκλογών. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα διατήρησε τις δυνάμεις του αλλά αυτό ερμηνεύθηκε ως ήττα επειδή διαψεύσθηκαν (δημοσκοπικές) προσδοκίες. Φάνηκε ότι στη Συνομοσπονδία έζησαν, συλλογικά, τη φαντασίωση πρόσβασης στην εξουσία και πάντως διαμόρφωσης και επηρεασμού της. Η προτροπή Κύρκου να διαλυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σήμαινε επιθυμία επιστροφής στο (μετά βίας) 3% που συγκέντρωνε, επί των ημερών του, ο ΣΥΝ αλλά την επάνοδο στην πολιτική (της ανανεωτικής πτέρυγας) που επέτρεπε την επικοινωνία με την εξουσία μέσω ΠΑΣΟΚ. Πλειοψηφία και μειοψηφία εμφανίζονται ως ασύμβατοι πόλοι αλλά ισορροπούν λόγω συγκατοίκησης. Η πολιτική ισορροπία ως τέχνη προκαλεί θαυμασμό. Ως ακροβασία τέρπει το φιλοθεάμων (και αδηφάγο)κοινό.
ELEYTHEROS