Της Ελίνας Γαληνού
Μεταφέρω ένα ακόμα περιστατικό από την ζωή του Καθηγητή Ελληνικών Κωνσταντίνου Ζησίου, από τον οποίο μάθαμε το στιγμιότυπο στο Μόναχο την επαύριο της πτώσης του Μεσολογγίου, που χαρακτηρίζει αρκετά τον καιρό του. Ο Ζησίου, ως Καθηγητής Ελληνικών Γραμμάτων, είχε διδάξει σε διάφορα γνωστά σχολεία της εποχής του όπως το Γυμνάσιο Νεαπόλεως, το Αρσάκειο και τη Ριζάρειο. Ομως, οι διάφορες πολιτικές ανατροπές τον έβγαζαν συχνά εκτός μισθωτής εργασίας εάν τύχαινε να μην είναι αρεστός στην εκάστοτε κυβέρνηση, οπότε περιοριζόταν στα ιδιαίτερα μαθήματα και, εννοείται, τα έφερνε πολύ δύσκολα. Ωστόσο ο περήφανος δάσκαλος απέφευγε να εκθέτει τις οικονομικές του δυσκολίες με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν ούτε οι συγγενείς του πώς τα βγάζει πέρα.
Ενα βράδυ Απόκριας, η υπηρέτρια της ανηψιάς του που ζούσε στον παρακάτω δρόμο, πέρασε να του αφήσει μερικές μερίδες από ένα φαγητό που ήξεραν ότι του άρεσε… Πλησιάζοντας την μισάνοιχτη πόρτα, το κορίτσι άκουσε τη φωνή του Ζησίου να λέει στον εαυτό του: “Κωστάκη σήμερα έφαγες πολλές ελιές και έκαψες πολύ κερί. Αύριο για τιμωρία σου, δεν θα έχεις ούτε δείπνο ούτε διάβασμα…”. Όπως καταλαβαίνετε, αυτοσαρκαζόταν ο πνευματώδης δάσκαλος. Η υπηρέτρια δεν πίστευε στα αυτιά της. Ηταν δυνατόν να βρίσκεται αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος σε τέτοια κατάσταση ανέχειας; Και όμως ήταν μια πολύ συνηθισμένη κατάσταση για τους δασκάλους της εποχής εκείνης που είχε αποτυπωθεί στους ακόλουθους στίχους:
“Τι φοβερό και τρομερό να λέγεσαι διδάσκαλος
να ανεβαίνεις τρέχοντας του υπουργού τη σκάλα
να σου λέει ο υπουργός “η ανεκλήρωτος θέσις επληρώθη”
…και έμειναν απλήρωτοι οι δικοί σου πόθοι.”
Ευτυχώς όμως που ο Ζησίου είχε την ανηψιά του, η οποία μετά απ΄ αυτά που άκουσε εκείνο το βράδι από την υπηρέτρια, ανέλαβε “διακριτικά” το καθημερινό του φαγητό και έτσι ο ελληνιστής αυτός επιβίωσε για να διδάξει και άλλες γενιές και ν΄ αφήσει ένα πλουσιότατο συγγραφικό έργο πάνω στην ελληνική Ιστορία, την ιστορία της τέχνης και την λαογραφία. Πέθανε το 1928 από τον Δάγκειο πυρετό και είναι θαμμένος στο Α΄ Νεκροταφείο. Στην επιτύμβια στήλη αναγράφεται το όνομά του με τον χαρακτηρισμό “Καθηγητής Ελληνικών Γραμμάτων”.