ΕΝΑχρόνο πριν μάθει ότι βρέθηκαν τα οστά του αδελφού του που αγνοείτο από τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ο Βαγγέλης Ανδρέου, 61 ετών σήμερα, τον είδε στον ύπνο του, όνειρο. Ξάπλωσε νωρίς το απόγευμα και ο Ιάκωβος, 22 ετών έφεδρος λοχίας κατά την εισβολή, ήρθε στο όνειρό του. «Έγινες παππούς, με ρώτησε. Ναι, του λέω. Θα του δώσεις το όνομά σου; Όχι, του είπα, είναι κορίτσι και θα πάρει το όνομα της γυναίκας μου. Πάλι καλά, μου λέει αυτός, εμένα ποιος θα δώσει το όνομά μου».

Κομπιάζει ο Βαγγέλης, η φωνή του τρέμει και δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του. «Τι έχεις τον ρωτάω, είσαι καλά; Είμαι καλά, είπε, τραυματίστηκα στο αριστερό πόδι και είμαι στο νοσοκομείο». Όταν η Διερευνητική Επιτροπή Αγνοούμενων τον ειδοποίησε ότι ταυτοποιήθηκαν τα οστά του αδελφού του, που εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο κοντά στο χωριό Τζιάος, όπου υπηρετούσε σε φυλάκιο μεταξύ της πρώτης και δεύτερης φάσης της εισβολής, του έδωσαν και μια φωτογραφία. Από το σκελετό έλειπε το αριστερό πόδι του Ιάκωβου, αυτό που στο όνειρό του είπε ότι είχε τραυματιστεί. Ο Βαγγέλης Ανδρέου κηδεύει την ερχόμενη Κυριακή στη μία το μεσημέρι στην εκκλησία του Αγίου Ελευθερίου στα Λατσιά, τον αδελφό του Ιάκωβο, ενώ αγνοούμενος είναι και ο πατέρας τους, Ανδρέας Αντζουλή, από το Παλαίκυθρο. Το καλοκαίρι του 1974 ο Ιάκωβος Ανδρέου ήταν 22 χρονών, αρραβωνιασμένος, έμενε στο Παλαίκυθρο και δούλευε στη Μια Μηλιά.
Μετά την τουρκική εισβολή, τον έστειλαν στο τάγμα του κ. Πετάση, όπως θυμάται ο Βαγγέλης, με άλλα επτά άτομα. Με τον πατέρα του επισκέφθηκαν στις 13 Αυγούστου του 1974 τον αδελφό του στο φυλάκιο, απέναντι από το Τζιάος, ο οποίος τους είχε πει ότι ήθελε να φύγει από εκεί γιατί δεν είχαν φαγητό.
«Του είπα: μα, είσαι ένας λοχίας. Ήρθαμε να πολεμήσουμε για την ελευθερία μας». Ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε, λέει ο Βαγγέλης και κρατά με δυσκολία τα δάκρυά του.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ