Σε αντίθεση με όσα πρεσβεύουν το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ευρωπαϊκο κεκτημένο εδράζεται η διζωνική ομοσπονδία των δύο «συνιστώντων κρατών» ή «πολιτειών». Δεν τα περιέχει. Τα αντιμάχεται.Και δεν τα αποδέχεται. Τα απορρίπτει.
Συνεπώς, η ελληνοκυπριακή πλευρά είναι παγιδευμένη. Και θα παραμείνει παγιδευμένη, ενόσω λάβαρο του αγώνα και των διεκδικήσεών της είναι αυτή η μορφή λύσης.

Οι Εγγλέζοι και οι Τούρκοι ξέρουν τι λένε. Όπως και τα Ηνωμένα Έθνη και άλλοι. Όπως και ο Κόφι Ανάν και το σχέδιό του. Ας μην είμαστε πάντοτε άδικοι μαζί τους.
Γνωρίζουν πολύ καλά ότι η λύση της διζωνικής ομοσπονδίας δεν συνάδει με το διεθνές δίκαιο και το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Γι’ αυτό και τονίζουν φορτικά ότι η λύση του Κυπριακού δεν θα προέλθει από αποφάσεις διεθνών δικαστηρίων, από την αναγνώριση απαράγραπτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, μέσα από αναγνωρισμένες αρχές, αλλά μέσω των πολιτικών συνομιλιών και του διακοινοτικού διαλόγου.
Γιατί το λένε; Διότι γνωρίζουν ότι διεθνείς αρχές, διεθνές δίκαιο, ευρωπαϊκό κεκτημένο δεν έχουν καμιά σχέση και καμιά συνάφεια με τη διζωνική ομοσπονδία. Δεν «παντρεύονται». Η διζωνική ομοσπονδία προϋποθέτει θυσία αυτών των αρχών. Και η θυσία θα γίνει στο βωμό των απευθείας συνομιλιών. Εκεί θα εγκαταλειφθούν και θα κουτσουρευτούν αρχές. Θα ροκανιστεί το διεθνές δίκαιο. Και θα ευνουχιστεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο.
Μετά τον Πίτερ Μίλετ, και ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ ήταν αρκούντως διαφωτιστικός. Είπε στη δήλωσή του: «Η διεθνής κοινή γνώμη, τα Ηνωμένα Έθνη, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ελληνοκυπριακή πλευρά πρέπει να αναγνωρίσουν ότι η όποια μέθοδος για την επίλυση του Κυπριακού, που λαμβάνει υπόψη μόνο τις ατομικές προτιμήσεις και αποδυναμώνει την αρχή της διζωνικότητας, δεν θα γίνει αποδεκτή από την τουρκοκυπριακή πλευρά σε καμία περίπτωση».
Δηλαδή, δεν ενδιαφέρουν ούτε «οι ατομικές προτιμήσεις» της Τιτίνας Λοϊζίδου ούτε του Μελέτη Αποστολίδη ούτε της Αρέστη, ανεξάρτητα εάν αυτές δεν είναι «ατομικές προτιμήσεις» αλλά δικαιώματα των 200 χιλιάδων Ελληνοκυπρίων προσφύγων. Δεν λαμβάνονται υπόψη ούτε οι αποφάσεις των Ευρωπαϊκών Δικαστηρίων ούτε οι αρχές του διεθνούς δικαίου ούτε τα ισχύοντα στο ευρωπαϊκό κεκτημένο. Για τους Τούρκους ισχύει και ενδιαφέρει μόνο η διζωνικότητα της λύσης, η οποία προϋποθέτει δύο κράτη, τα οποία πρέπει να έχουν -στις περιοχές που ελέγχουν- πλειοψηφία σε εθνοτικό και θρησκευτικό πληθυσμό, αλλά και πλειοψηφία στην ιδιοκτησία και στις περιουσίες.
Έτσι μεταφράζει τη λύση της διζωνικής ομοσπονδίας η τουρκική πλευρά και, δυστυχώς, έτσι την αντιλαμβάνονται και την κατανοούν και πολλοί ξένοι.
Η ελληνοκυπριακή πλευρά επιμένει σε διζωνική ομοσπονδία και τη θεωρεί απαράβατη προϋπόθεση λύσης.
Αφού επιμένει, ας αναμένει και την κατακρεούργηση αρχών του διεθνούς δικαίου και του ευρωπαϊκού κεκτημένου.
Ό,τι σπέρνει, θερίζει…
ΣΗΜΕΡΙΝΗ