Η λύση του Ομπάμα, που βασίζεται πάνω στην εξίσωση «Παλαιστινιακό=πυρηνικά του Ιράν», είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Για ένα «άοπλο», κατακερματισμένο εξαιτίας των εβραϊκών αποικιών παλαιστινιακό κράτος, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ζητούν από τα αραβικά κράτη να ενταχθούν σε μια πολεμική συμμαχία εναντίον του Ιράν. Και να υποστούν το 95% των συνεπειών ενός πολέμου που θα καταστρέψει σχεδόν όλα τα οικονομικά θαύματα που κατάφεραν οι χώρες του πετρελαίου στον Αραβικό Κόλπο.
Ο βασιλιάς της Ιορδανίας Αμπντάλα γυροφέρνει εδώ και μέρες «το προσχέδιο του Ομπάμα» για την επίλυση του μεσανατολικού προβλήματος, που του είχε «εκμυστηρευτεί» ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του στο Λευκό Οίκο. Το προσχέδιο, όπως είπε ο Αμπντάλα στους «Τάιμς» του Λονδίνου, προσφέρει στο Ισραήλ αναγνώριση από 57 αραβικά και μουσουλμανικά κράτη αν αποχωρήσει από τα αραβικά κατεχόμενα εδάφη. Το προσχέδιο μιλά επίσης, σύμφωνα με τις πληροφορίες μας, και για ένα «άοπλο παλαιστινιακό κράτος», δίπλα στο πανίσχυρο στρατιωτικά κράτος του προφήτη Ισραήλ.

Αν αληθεύουν οι πληροφορίες μας, όλο το προσχέδιο ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό τη στρατηγική του Ισραήλ. Γιατί, από πρακτική πλευρά, και να μην εμπεριείχε τον όρο «άοπλο», είναι αδύνατον ένα μελλοντικό παλαιστινιακό κράτος να μπορεί μια μέρα -έστω και ύστερα από δεκαετίες- να οπλίζεται χωρίς τη συγκατάθεση του Ισραήλ. Και πόσο δα να αντεπεξέλθει σε έναν πόλεμο μαζί του. Μπορούμε να καταλάβουμε το πόσο δύσκολο είναι να οπλίζεται το παλαιστινιακό κράτος, μόνο από το γεγονός ότι η Ρωσία, θυσιάζοντας τα οικονομικά της συμφέροντα, αρνείται να προμηθεύσει το Ιράν με το αμυντικό σύστημα S-300, που μπορεί να αποτρέψει το Ισραήλ από το να επιτεθεί αεροπορικά στο Ιράν. Το Ισραήλ επιμένει ακόμα να επιτεθεί, παρ’ ότι Ισραηλινοί ειδικοί άρχισαν ήδη να αποκαλύπτουν ότι ο κίνδυνος που προέρχεται από το Ιράν είναι μάλλον υπερτονισμένος.

Πιστεύουν επίσης ότι οι καταστροφές που θα προκαλέσουν οι ιρανικοί πύραυλοι δεν απειλούν την ύπαρξη του Ισραήλ και μπορούν, εύκολα και γρήγορα, να αποκατασταθούν από ένα κράτος με δομές σύγχρονες σαν αυτές του Ισραήλ.

Κανείς στον κόσμο δεν αμφισβητεί ότι το Ισραήλ, με τα όπλα που διαθέτει ήδη -χωρίς τα νέα μαχητικά που προτίθεται να προμηθευθεί σύντομα από τις ΗΠΑ- μπορεί και αντεπεξέρχεται σε πόλεμο με όλα τα αραβικά κράτη μαζί, χωρίς να χρησιμοποιήσει τις 200 πυρηνικές βόμβες που διαθέτει. Δηλαδή δεν μιλάμε στην ουσία για ειρηνική συνύπαρξη, αλλά για απόλυτη υποταγή των Παλαιστινίων στους Ισραηλινούς. Ταυτόχρονα θεωρείται εξωφρενικό το να θέτει κανείς το αίτημα και τα δύο κράτη «παλαιστινιακό και ισραηλινό» να είναι «άοπλα κράτη». Παράλογο θεωρείται επίσης το αίτημα να αφοπλιστεί όλη η Μέση Ανατολή. Πρώτοι οι Ισραηλινοί και μετά οι Αμερικανοί θα το απορρίψουν, γιατί θα κινδυνέψουν σοβαρά τα συμφέροντά τους και ο ρόλος των αραβικών κρατών-χωροφυλάκων. Αυτή είναι η μια πλευρά της ιδέας του «άοπλου», δηλαδή εκείνη που αφορά το παλαιστινιακό κράτος. Η άλλη, η ουσιαστική, αφορά τον ρόλο του κράτους απέναντι στα κινήματα ένοπλης αντίστασης, που είναι ο μόνος πραγματικός φόβος του Ισραήλ, γιατί διαθέτουν ικανότητα να κατασκευάζουν δικά τους όπλα, όπως ρουκέτες, και να έχουν δικές τους μορφές αντίστασης, που έχουν καταφέρει να νικήσουν τον ισραηλινό στρατό σε τέσσερις μάχες, τα 2000 και 2006 στον Λίβανο και τα 2005 και 2009 στη Γάζα.

Η λύση του Ομπάμα, που βασίζεται πάνω στην εξίσωση «Παλαιστινιακό=πυρηνικά του Ιράν», είναι καταδικασμένη να αποτύχει. Για ένα «άοπλο», κατακερματισμένο εξαιτίας των εβραϊκών αποικιών παλαιστινιακό κράτος, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ ζητούν από τα αραβικά κράτη να ενταχθούν σε μια πολεμική συμμαχία εναντίον του Ιράν. Και να υποστούν το 95% των συνεπειών ενός πολέμου που θα καταστρέψει σχεδόν όλα τα οικονομικά θαύματα που κατάφεραν οι χώρες του πετρελαίου στον Αραβικό Κόλπο.

Το κράτος του προφήτη Ισραήλ, που ακόμα δεν έχει πάρει σε επίπεδο στρατηγικής την απόφαση να επιτρέψει την ίδρυση παλαιστινιακού κράτους, θέλει από τη μια να επιταχύνει τη διαδικασία που οδηγεί σε σχηματισμό μιας γερής αραβοδυτικής συμμαχίας, και από την άλλη να καθυστερήσει, όσο μπορεί, τη διαδικασία επίλυσης του Παλαιστινιακού, δηλαδή την ίδρυση κρατιδίου δίπλα στο ισχυρότερο κράτος (το Ισραήλ), αφού όμως έχει εξαλειφθεί πρώτα η ιρανική περιφερειακή δύναμη. Με λίγα λόγια το Ισραήλ θέλει να βγει ισχυρότερο και το παλαιστινιακό κράτος μικρότερο, άοπλο και απόλυτα ελεγχόμενο από το ίδιο.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ