του Σενέρ Λεβέντ
Έχει και όρια και τέλος η μαγκιά λόγω μιας στρατιωτικής νίκης και ο κομπασμός πως “τα πήραμε με αίμα και δεν θα τα δώσουμε στο τραπέζι”. Τραβήχτηκε το σχοινί και έκλεισε αυτή η σκηνή τώρα. Νόμιζαν πως όποιος αρπάξει κάτι θα του μείνει. Πλέον δεν θα του μείνει. Τα εδάφη που πάρθηκαν από τον κάτοχό τους με τη βία δεν θα ανήκουν σε εκείνον που τα πήρε. Η σκηνή της 20ής Ιουλίου 1974 θάφτηκε στην ιστορία μετά από 35 χρόνια με την απόφαση που λήφθηκε χθες στο Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων. Μόνο μέχρι εδώ διήρκεσε η ευτυχία του κατακτητή. Αυτή είναι μια απόφαση πολύ πιο σημαντική από τις αποφάσεις για τη Λοϊζίδου και την Αρέστη. Είναι σημαντικότερη και από τις συνομιλίες που διεξάγονται στο τραπέζι. Είδατε ποιοι λυπήθηκαν και ποιοι χάρηκαν; Έκαναν γιορτή όσοι καταπιέζονται και αδικούνται εδώ μέχρι σήμερα. “Να γίνουν και χειρότερα”, είπαν για εκείνους που μας διοικούν. Σάστισαν οι έμποροι των εδαφών-λαφύρων και όσοι αποκόμισαν κέρδη αδίκως. Άρχισαν από τώρα να λογαριάζουν πώς θα γλυτώσουν.
Ουσιαστικά φάνηκε εδώ και πολύ καιρό πού οδηγούμαστε. Αλλά κανείς δεν έδωσε σημασία. Έκαναν ένα νόμο. Και άρχισαν να δίνουν τίτλους ιδιοκτησίας για τα εδάφη-λάφυρα που διένειμαν σαν να ανήκαν στους παππούδες τους. Καταχράστηκαν τα βουνά, τις πέτρες, τις παραλίες με ψεύτικους τίτλους ιδιοκτησίας. Και τι παράξενο που αυτός ο νόμος και η πρακτική είναι έργο του ΡΤΚ, που είναι γνωστό ως αριστερό κόμμα. Πίστεψαν ότι καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να πάρει από τα χέρια τους τα εδάφη που κατέκτησαν με τη βία των όπλων του τουρκικού στρατού. Μιλούσαν πάντα για “λύση και ειρήνη”, αλλά ουσιαστικά κατέστησαν και αυτοί όμηρος της νοοτροπίας του κατακτητή.
Από σήμερα αλλάζουν όλες οι παράμετροι στο περιουσιακό. Υποχωρεί η πολιτική. Έρχεται μπροστά το δίκαιο. Ο ιδιοκτήτης καθίσταται αυτός που έχει τον πρώτο λόγο στην περιουσία του. Έτσι ρίχνεται στα σκουπίδια η νομοθεσία του Σχεδίου Ανάν για τις περιουσίες. Τι αναφερόταν εκεί; Αν μια οικοδομή που ανεγέρθηκε πάνω σε ένα οικόπεδο έχει μεγαλύτερη αξία από το οικόπεδο αυτό, τότε οι ιδιοκτήτες της οικοδομής έχουν τον πρώτο λόγο. Η πρόνοια αυτή του σχεδίου εκείνου ήταν μια λευκή επιταγή που δόθηκε στους λαφυραγωγούς και τους πλιατσικολόγους στο βορρά. Άλλωστε, ο πραγματικός οικοδομικός οργασμός στα κατεχόμενα εδάφη άρχισε μετά από αυτό. Λεηλατήθηκαν σχεδόν οι ελληνοκυπριακές περιουσίες. Πολλοί έποικοι, που απέκτησαν τίτλο ιδιοκτησίας χάρις στο ΡΤΚ, πούλησαν προς εκατομμύρια στερλίνες τα εδάφη που κατείχαν και έφυγαν. Ανεγέρθηκαν χιλιάδες κατοικίες και επαύλεις. Και οι ξένοι δεν έχασαν αυτή την ευκαιρία. Επωφελήθηκαν και αυτοί πολύ από τη λεηλασία και το πλιάτσικο. Οι επικεφαλής μας άρχισαν ύστερα το τροπάρι ότι το κατά κεφαλήν μας εισόδημα εκτινάχθηκε στις 15 χιλιάδες δολάρια. Καυχιόντουσαν ότι δημιούργησαν κάτι μεγάλο σε αυτόν τον ψεύτικο παράδεισο. Μάλιστα, ο Μεχμέτ Αλί Ταλάτ, που θεωρούσε ότι η κοινότητα έπρεπε να ήταν πολύ ευτυχισμένη, παραπονέθηκε για το “μαραζιάρικο” ύφος που είχαν όλοι. Ο Φερντί Σαμπίτ Σογιέρ πρότεινε να αφήσουμε κατά μέρος τα σκυλάδικα και να περάσουμε στους πιο γρήγορους και ζωηρούς ρυθμούς. Αποκαλούσαν “απαισιόδοξους” όσους έβλεπαν και έλεγαν την αλήθεια. Και ιδού το αποτέλεσμα. Τώρα προβληματίζονται τι να κάνουν, πώς να ξεπεράσουν αυτή τη δυσκολία. Δεν γίνεται με μαγκιές και πατριδοκαπηλία.
Μετά από αυτήν την απόφαση θα χρεοκοπήσει και η μαζική ανταλλαγή περιουσιών. Επειδή πάντα στηριζόταν σε αυτήν, η τουρκική πλευρά δεν κίνησε καθόλου αγωγές για τις περιουσίες των Τουρκοκυπρίων στο νότο. Γι’ αυτό και η ελληνοκυπριακή πλευρά δεν βρέθηκε αντιμέτωπη με τέτοιες αγωγές στα διεθνή δικαστήρια. Η τουρκική πλευρά προσπάθησε να φτάσει σε αποτέλεσμα, όχι διά της νομικής οδού, αλλά με τη νοοτροπία του κατακτητή και την πολιτική. Δεν μπόρεσε να αντιληφθεί καν ότι το τέλος θα ήταν απογοητευτικό. Ας δούμε τώρα πώς θα ξεμπερδέψουν. Θα γκρεμιστεί το σπίτι των Όραμς, αλλά ουσιαστικά η ΤΔΒΚ είναι αυτή που θα γκρεμιστεί. Το νησί αυτό δεν έμεινε σε κανένα λαφυραγωγό και πλιατσικολόγο.
ΠΟΛΙΤΗΣ