«Το μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα, το βρετανικό μυστικό κράτος παγίδευε, κατέγραφε και κατασκόπευε αριστερούς, συνδικαλιστές, ειρηνόφιλους, ιρλανδούς ρεπουμπλικάνους και κάθε άλλον θεωρούσε ανατρεπτικό στοιχείο και απειλή για την ισχύουσα τάξη. Μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου θεωρήθηκε αυτονόητο ότι όλα αυτά τελείωσαν.
Δυστυχώς όμως δεν είχαν τελειώσει. Οπως αποδεικνύεται τώρα, ξεφύτρωσαν νέα παρακλάδια εκείνου του μυστικού κράτους, που απλώθηκαν για να καλύψουν το κενό που δημιουργήθηκε στο πεδίο της δράσης του».
Η λονδρέζικη εφημερίδα «Guardian» άρχιζε με αυτά τα λόγια άρθρο για μια ανησυχητική εξέλιξη που…αποκαλύφθηκε πρόσφατα, ταράζοντας τις δημοκρατικές συνειδήσεις.
Η κυριακάτικη «Mail», λίγες μέρες πριν, είχε αποκτήσει ένα υπηρεσιακό σημείωμα της βρετανικής Ενωσης Αστυνομικών Διευθυντών (ACPO), που αναφερόταν σε προκήρυξη διαγωνισμού για την κάλυψη της διευθυντικής θέσης κάποιας άγνωστης μέχρι τότε υπηρεσίας που ονομαζόταν Εμπιστευτική Μονάδα Πληροφοριών (CIU). Στο ίδιο σημείωμα γινόταν μια συνοπτική περιγραφή των δραστηριοτήτων της Μονάδας: παρακολούθηση και καταγραφή των «ενεργών πολιτών» υπό πλήρη αδιαφάνεια και χωρίς δυνατότητα κοινοβουλευτικού ελέγχου στη δράση της. Μάλιστα αναφερόταν ότι στόχος της ήταν κάθε εξτρεμιστικό στοιχείο, χωρίς καν να διευκρινίζεται αυτός ο χαρακτηρισμός.
Αντίθετα, παρακάτω γινόταν λόγος για λίστες «αντιπολεμικών διαδηλωτών και απεργών», μια αναφορά που αποκτούσε πολιτική βαρύτητα δεδομένου ότι εκείνες τις ημέρες είχαν συλληφθεί στο Πρέστον εννέα αντιπολεμικοί διαδηλωτές μετά από ενημέρωση της αστυνομίας από λίστα της CIU.
Αυτή η αλυσίδα αποκαλύψεων προκάλεσε σχόλια στον βρετανικό τύπο όπως «Είμαστε όλοι εξτρεμιστές» ή «Προσοχή, η μυστική αστυνομία σε βλέπει». Οι κραυγές αγωνίας συμπληρώθηκαν από ανησυχία, καθώς αστυνομικοί παράγοντες προειδοποιούσαν ότι η βρετανική αστυνομία προετοιμάζεται για ένα καλοκαίρι οργής και κοινωνικής αναταραχής, λόγω της επιδεινούμενης οικονομικής κρίσης. Ηδη ο εκπρόσωπος της Μητροπολιτικής Αστυνομίας σε συνέντευξη τύπου είχε προσδιορίσει με ακρίβεια τους ταραξίες, λέγοντας ότι θα είναι «η μεσαία αστική τάξη, που ποτέ μέχρι σήμερα δεν σκεφτόταν ότι θα διαδήλωνε κάποτε στος δρόμους».
Αν η αντιτρομοκρατική πολιτική της τελευταίας επταετίας οδήγησε στην περιστολή πολλών πολιτικών και ατομικών δικαιωμάτων στις δυτικές δημοκρατίες, τώρα είναι η οικονομική κρίση που (προκειμένου να κατασταλεί η κοινωνική αναταραχή) επιτρέπει την ανάδυση ενός αστυνομικού κράτους πέραν των κοινοβουλευτικών θεσμών. Και, βέβαια, η Βρετανία αποτελεί την ευρωπαϊκή πρωτοπορία, και οι λεπτομέρειες το τεκμηριώνουν αυτό.
Οπως μαθαίνει η βρετανική κοινωνία, η ACPO είναι στην πραγματικότητα ιδιωτική επιχείρηση που χρηματοδοτείται από το υπουργείο Εσωτερικών και συνεπικουρείται με στελέχη και χρήματα από 44 αστυνομικές υπηρεσίες.
Η CIU (παρακλάδι της ACPO) συνεργάζεται «με πανεπιστήμια, δημόσιες υπηρεσίες και κυβερνητικούς παράγοντες», σπέρνοντας χαφιέδες παντού, ενώ δεν την πιάνει ο νόμος περί Ελευθερίας της Πληροφόρησης που διασφαλίζει διαφάνεια. Επιπλέον, της έχει παραχωρηθεί από την κυβέρνηση πλήρης ασυλία, χωρίς δυνατότητα κοινοβουλευτικού ελέγχου.
Τέλος, η καταγραφή και όσων «επιχειρούν να παραβιάσουν το νόμο» οξύνει τις ανησυχίες, οδηγώντας τους βρετανούς αρθρογράφους να προειδοποιούν ότι «αποτελεί ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας να υπάρξει κοινοβουλευτικός έλεγχος της δραστηριότητας της CIU», διότι όλα δείχνουν ότι στη Βρετανία «γεννιέται ένα αυτονομημένο αστυνομικό κράτος που κρίνει ανεξέλεγκτα τη νομιμότητα ή μη της πολιτικής πράξης».

ΑΧ. ΦΑΚΑΤΣΕΛΗΣ
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ – 01/03/2009