Η δεκαετής ειρήνη φαντάζει εύθραυστη όσο ποτέ μετά την εν ψυχρώ δολοφονία δύο βρετανών στρατιωτών και ενός αστυνομικού
Αγωνία για το αν θα υπάρξει απάντηση στα βίαια περιστατικά από την πλευρά των σκληροπυρηνικών προτεσταντών

Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣτης βίας επέστρεψε στη Βόρεια Ιρλανδία ένδεκα χρόνια μετά την «ιστορική» Συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής, το 1998, με την οποία μπήκαν οι βάσεις για την ειρήνευση στην πολύπαθη περιοχή. Με την εν ψυχρώ δολοφονία δύο στρατιωτών του
βρετανικού στρατού και ενός αστυνομικού, οι οργανώσεις, που προέρχονται από τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (ΙRΑ) και που ουδέποτε χώνεψαν ότι η πατρίδα τους παραμένει τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, θύμισαν με τον πιο δραματικό τρόπο ότι…η ειρήνη παραμένει εύθραυστη στη Βόρεια Ιρλανδία και ότι οι συμβιβασμοί που έχουν επιτευχθεί
δεν είναι αποδεκτοί από όλους. Πόσο μάλλον σήμερα, που η οικονομική κρίση πλήττει ιδιαίτερα περιοχές όπως το Ολστερ και δίνει αφορμές στους θερμοκέφαλους για να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Η Βόρεια Ιρλανδία κυβερνάται σήμερα με βάση τους αρχικούς όρους της Συμφωνίας της Μεγάλης Παρασκευής και τις μετέπειτα συμφωνίες
που επήλθαν μεταξύ της βρετανικής και της ιρλανδικής κυβέρνησης και των δύο μεγάλων τοπικών παρατάξεων, των προτεσταντών του Ενωτικού Κόμματος που επιθυμεί τη διατήρηση της ένωσης με τη Βρετανία και των καθολικών του Sinn Fein, που συμβιβάστηκαν με την ημιαυτονομία την οποία απέκτησε η Βόρεια Ιρλανδία.
Oπως όλες οι συμφωνίες, έτσι και αυτή της Μεγάλης Παρασκευής αποτελεί προϊόν συμβιβασμού και γι΄ αυτόν τον λόγο δεν είναι δυνατόν να ικανοποιεί πλήρως όλες τις πλευρές. Η αλήθεια είναι ότι παρά την επί δέκα και πλέον χρόνια ειρήνη στη Βόρεια Ιρλανδία, ο διαχωρισμός των δύο πλευρών παραμένει σχεδόν ανέπαφος και η οικονομική κρίση που έχει πλήξει τόσο τη Βρετανία όσο και την Ιρλανδία ενισχύει το κλίμα απογοήτευσης. Η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι τα τελευταία δέκα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων δεν υπήρχε ούτε ένας νεκρός στο Μπέλφαστ, στο Λοντοντέρι και αλλού, οι άνθρωποι συνήθισαν στην ειρήνη, συνήθισαν στην ιδέα ότι δεν κινδυνεύουν από κάποια αδέσποτη (στην καλύτερη περίπτωση) σφαίρα μόλις βγουν από το σπίτι τους.
Οι βρετανικές αρχές δεν εξεπλάγησαν από τα τελευταία βίαια περιστατικά, γιατί τις τελευταίες εβδομάδας είχαν πληροφορίες ότι κάτι ετοιμάζεται. Γι΄ αυτόν τον λόγο είχαν αυξήσει το επίπεδο της ετοιμότητάς τους κατά έναν βαθμό. Αυτό είχε ως συνέπεια την ενίσχυση των δυνάμεων ασφαλείας λίγο πριν από τις επιθέσεις, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να τις αποτρέψει. Δεδομένης της απειλής των δύο οργανώσεων που ανέλαβαν την ευθύνη των πρόσφατων δολοφονιών ότι θα συνεχίσουν τη δράση τους έως ότου πάψει η Βόρεια Ιρλανδία να αποτελεί τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, ο μεγάλος κίνδυνος για την ειρήνη θα προέλθει από την τυχόν συνέχιση της βίας. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν αν υπάρξει απάντηση από την πλευρά των σκληροπυρηνικών προτεσταντών, αλλά το εφιαλτικό αυτό σενάριο βρίσκει λίγους υποστηρικτές. Οι εξτρεμιστικές οργανώσεις έχουν πάψει να συγκινούν, όπως παλιά, και το Sinn Fein διαθέτει την απαραίτητη αξιοπιστία και το κύρος για να τις απομονώσει- τουλάχιστον στη συνείδηση των καθολικών.
Παρά τις ατέλειες της συμφωνίας, παρά την γκρίνια ένθεν και ένθεν, η αξία της ειρήνης προβάλλει πολύ πιο ισχυρή από τη δύναμη που μπορεί να έχει ο τρόμος και γι΄ αυτόν τον λόγο μπορούμε να είμαστε αισιόδοξοι ότι τα πρόσφατα περιστατικά θα είναι μεμονωμένα. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι τον χαρακτηρισμό «δολοφόνοι» για τους αυτουργούς των εγκλημάτων δεν τον απέδωσε μόνο ο «συνήθης ύποπτος», ο βρετανός πρωθυπουργός, αλλά και εκπρόσωπος του Sinn Fein. Και αυτό συνέβη για πρώτη φορά, όπως εύστοχα παρατηρεί ο βρετανικός «Ιndependent». Ισως αυτό να είναι το μεγαλύτερο κέρδος από την πρόσκαιρη αναζωπύρωση της βίας. Μαζί φυσικά με τις ειρηνικές διαδηλώσεις της περασμένης εβδομάδας σε ολόκληρη τη Βόρεια Ιρλανδία, στις οποίες κατέβηκαν χέρι με χέρι καθολικοί και προτεστάντες για να φωνάξουν ότι το ποτάμι της συμφιλίωσης δεν μπορεί να γυρίσει πίσω.

Ο «Πραγματικός ΙRΑ» και η «Συνέχεια του ΙRΑ»
Τ ην ευθύνη για τις τελευταίες δολοφονίες ανέλαβαν δύο οργανώσεις που προέρχονται από τα σπλάχνα του ΙRΑ και που συνεχίζουν να επιδιώκουν την ένωση της Βόρειας Ιρλανδίας με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας. Την ευθύνη για τις δολοφονίες του προπερασμένου Σαββάτου ανέλαβε ο «Πραγματικός ΙRΑ», ενώ την ευθύνη για τη δολοφονία του αστυνομικού την περασμένη Δευτέρα ανέλαβε η οργάνωση «Συνέχεια του ΙRΑ». Οι οργανώσεις αυτές βρίσκονται εκτός της επίσημης γραμμής του Sinn Fein- του πολιτικού σκέλους του ΙRΑ- το οποίο μετέχει στην τοπική κυβέρνηση και έχει αποκηρύξει τον ένοπλο αγώνα ως μέσο για την επιδίωξη των σκοπών του. Η «Συνέχεια του ΙRΑ» (Continuity ΙRΑ- CΙRΑ) προήλθε από τη μεγάλη διάσπαση του ΙRΑ το 1986, με αφορμή τη διαφωνία των μελών του για την απόφαση του Sinn Fein να διακόψει την τακτική της αποχής από τις εργασίες του κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας. Τότε δημιουργήθηκε το Ρεπουμπλικανικό Sinn Fein, ένα νέο κόμμα που ουδέποτε παραδέχτηκε ότι η «Συνέχεια του ΙRΑ» αποτελεί το στρατιωτικό τμήμα του. Η «Συνέχεια του ΙRΑ» έμεινε ανενεργής για πολλά χρόνια, ως το 1996, που ανέλαβε την ευθύνη για μια έκρηξη σε ξενοδοχείο με εκρηκτικά που ζύγιζαν πάνω από 500 κιλά. Από τότε οι συνήθεις στόχοι είναι αστυνομικοί, όπως συνέβη και την περασμένη εβδομάδα.
Ο «Πραγματικός ΙRΑ» (Real ΙRΑ) προήλθε από μία ακόμη διάσπαση του ΙRΑ, το 1997, όταν ξέσπασε η μεγάλη διαφωνία για την απόφαση του Sinn Fein να πάρει μέρος στις ειρηνευτικές συνομιλίες που βρίσκονταν τότε σε εξέλιξη. Εκλεψε τη «δόξα» από τη «Συνέχεια του ΙRΑ» με τη βομβιστική επίθεση στο Ομαγκ, το 1998, από την οποία σκοτώθηκαν 29 άνθρωποι και τραυματίστηκαν εκατοντάδες άλλοι. Βρίσκεται επίσης πίσω από την (αποτυχημένη) επίθεση με ρουκέτα στα κεντρικά γραφεία της ΜΙ6 (μυστικές υπηρεσίες) στη βρετανική πρωτεύουσα, όπως επίσης και για την επίθεση στο κτίριο της τηλεόρασης του ΒΒC στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 2001. Οι βρετανικές αρχές εκτιμούν πάντως ότι οι δύο οργανώσεις συνεργάζονται σε αρκετές επιθέσεις.
Στις τάξεις των αιρετικών του ΙRΑ υπάρχει ακόμη ο «Ιρλανδικός Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός», που δημιουργήθηκε το 1975 και έκτοτε έχει αναλάβει την ευθύνη για περισσότερες από 150 δολοφονίες. Η δράση του έχει περιοριστεί σημαντικά τα τελευταία χρόνια- ίσως γιατί κάποια μέλη του «απασχολούνται» σε άλλες οργανώσεις- ενώ η αστυνομία πιστεύει ότι το κύριο ενδιαφέρον της οργάνωσης έχει στραφεί πλέον προς το οργανωμένο έγκλημα. Υπάρχει επίσης και η οργάνωση με την επωνυμία Οglaigh na hΕireann (σε ελεύθερη μετάφραση «στρατιώτες της Ιρλανδίας»), την οποία χρησιμοποιούν τουλάχιστον δύο ομάδες που έχουν αποσπαστεί από τη «Συνέχεια του ΙRΑ». Η ονομασία παραπέμπει στις ένοπλες δυνάμεις της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας- εξ ου και η δημοφιλία της.
BHMA