ΑΝΑΛΥΣΗ: Ο στόχος
Γιάννης Καρτάλης
Κάτι πάει στραβά με την ελληνική εξωτερική πολιτική και το πρόβλημα δεν αφορά μόνο την επικείμενη επίσκεψη του προέδρου Ομπάμα στην Τουρκία που τόσο θόρυβο προκάλεσε. Το κυρίως ανησυχητικό είναι ότι η Αθήνα δεν έχει καταφέρει να πείσει για την ορθότητα των θέσεών της τη διεθνή κοινότητα. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά
τη γνωστή καταδικαστική έκθεση του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις μειονότητες στην Ελλάδα υπήρξε ανάλογη έκθεση και από την αρμόδια επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών, επισημαίνοντας και πάλι, πέραν όλων των άλλων, την ύπαρξη «μακεδονικής μειονότητας» στη χώρα μας. Και δεν αρκεί η διαβεβαίωση του Πρωθυπουργού στη Βουλή ότι ως Μακεδών δεν αισθάνεται ότι ανήκει σε μειονότητα, διότι η εξωτερική πολιτική δεν πρέπει να ασκείται για εσωτερική κατανάλωση αλλά να επιτυγχάνει θετικά αποτελέσματα στο εξωτερικό. Αυτός είναι ο στόχος της και όπως όλα δείχνουν αυτός δεν έχει επιτευχθεί.
Μία ακόμη επιβεβαίωση του γεγονότος αυτού είναι και η τελευταία έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που ρίχνει στην Ελλάδα την ευθύνη για την καθυστέρηση της έναρξης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με τα Σκόπια. Πώς να μην πάρουν αέρα τα μυαλά του κ. Γκρούεφσκι κατόπιν όλων αυτών; Ως προς τα μυαλά των Τούρκων, αυτά έχουν πάρει αέρα εδώ και καιρό. Η Αγκυρα γνωρίζει πολύ καλά ότι ο ρόλος της περιφερειακής δύναμης μπορεί να αποδώσει τους καρπούς εκείνους που δεν αποδίδουν οι προβληματικές ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Η Τουρκία αναδεικνύεται χώρα-κλειδί για τις διαπραγματεύσεις στη Μέση Ανατολή και για τη μεταφορά των αμερικανικών στρατευμάτων από το Ιράκ στο Αφγανιστάν. Δεν έχει λοιπόν νόημα οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της Αθήνας να διαδίδουν ότι η κυρία Κλίντον διαβεβαίωσε την κυρία Μπακογιάννη ότι «θα μιλήσει στους Τούρκους για τα προβλήματα του Αιγαίου και της Κύπρου». Η κυρία Κλίντον όντως μίλησε, αλλά είπε άλλα πράγματα. Εξήρε τον ρόλο της Τουρκίας και ανακοίνωσε την επίσκεψη Ομπάμα.
Χαρακτηριστικό τού πόσο οι Ηνωμένες Πολιτείες αγνόησαν τις εκκλήσεις μας είναι το γεγονός ότι μαζί με τη Βρετανία, το Βέλγιο και την Ολλανδία μετέχουν στην τουρκική άσκηση στο Αιγαίο και το ερώτημα είναι αν θα μετάσχουν και στις αναμενόμενες παραβιάσεις. Ολα αυτά δείχνουν ότι δεν αρκεί να διαπιστώνουμε ότι όντως το «οικόπεδο» Τουρκία είναι ακριβότερο από το ελληνικό. Αυτό το ξέραμε εδώ και χρόνια. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι μια συντονισμένη προσπάθεια για την προώθηση των ελληνικών θέσεων στα ξένα κέντρα αποφάσεων, διότι εκεί είναι που πάσχουμε. Δεν αρκεί να πείθουμε την ελληνική κοινή γνώμη για την ορθότητα των απόψεών μας. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που τις αμφισβητούν και πάντως όχι τα δύο μεγάλα κόμματα. Αν δεν καταφέρουμε να εξασφαλίσουμε την απαραίτητη διεθνή υποστήριξη, τότε η θέση μας στις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια και την Αγκυρα θα είναι εξαιρετικά ασθενής. Και αυτό είναι που θα πρέπει να μας ανησυχεί.
BHMA