Του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ο άγριος καπιταλισμός δεν πέθανε. Βαριά τραυματισμένος, ελπίζει ότι οι πληγές θα επουλωθούν και θα αποκατασταθεί. Οι δηλώσεις (και οι πράξεις) πολιτικών και οικονομικών παραγόντων στο δυτικό κόσμο επιβεβαιώνουν ότι δεν σκέπτονται αλλαγή πολιτικής. Αντιθέτως, προσπαθούν να σώσουν από το…τελικό ναυάγιο την παρελθούσα κατάσταση. Πχ οι κρατικοποιήσεις Τραπεζών στις ΗΠΑ και στη Βρετανία θεωρούνται αναγκαίο κακό, ένα προσωρινό σωσίβιο και όχι πρόπλασμα για ένα νέο μοντέλο με το κράτος ενεργό οικονομικό εταίρο. Στον ίδιο δρόμο η ΕΕ προτιμά την ανεργία από τη μείωση του δημόσιου χρέους. Αγνοούνται όσοι, όπως ο νομπελίστας Πωλ Κρούγκμαν, προειδοποιούν ότι οδηγούμεθα σε νέο αδιέξοδο.
Οι νεοφιλελεύθεροι θεωρούν ότι οικονομικοί και γεωπολιτικοί λόγοι τους επιτρέπουν (συγκρατημένη) αισιοδοξία. Πχ οι ΗΠΑ παραμένουν ο μεγάλος παγκόσμιος καταναλωτής και επομένως αναμένουν ότι θα στηριχθεί από τις εξαγωγικές χώρες. Εκτός αν μεγάλες περιοχές (Κίνα, Ρωσία, ΕΕ) στραφούν στην εσωτερική αγορά, σε ένα σχετικό απομονωτισμό. Ο Κίσσινγκερ δεν αποκλείει αλλά θεωρεί αυτή τη λύση καταστροφική. Πράγματι, αν οι μεγάλες χώρες στραφούν στον απομονωτισμό η αμερικανική αυτοκρατορία θα πέθαινε. Ο κόσμος θα ήταν πολυπολικός χωρίς ηγέτιδα Δύναμη. Αντίδοτο θα ήταν να διαλυθεί μια τουλάχιστον «μεγάλη περιοχή», η ΕΕ. Η διάλυση της ευρωζώνης θα ήταν θείο δώρο. Θετικό για τους αισιόδοξους είναι και το ότι οι αντίπαλοι των ΗΠΑ που ενισχύθηκαν από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου (Ρωσία, Βενεζουέλα κλπ) βρέθηκαν ξαφνικά σε δύσκολη θέση όταν έπεσαν οι τιμές. Η κρίση αποδυνάμωσε, σχετικά, τη γεωπολιτική ισχύ των ΗΠΑ αλλά, αντίστοιχα, αδυνάτισαν και οι αντίπαλοί της. Κανείς δεν βρέθηκε σε κατάσταση υπεροχής ώστε να επιχειρήσει ριζική αλλαγή του γεωπολιτικού περιβάλλοντος.
Το πιο θετικό για τους ίδιους είναι ότι ουδείς απειλεί το σύστημα, κάποιος ταξικός ή ιδεολογικός αντίπαλος. Τα κόμματα εξουσίας κινούνται στην ίδια κατεύθυνση με μικρές αποκλίσεις, όπως άλλωστε και τα συνδικάτα. Η νεολαία έχει εξάρσεις χωρίς συνέχεια. Ούτε η ανεργία έχει ξεπεράσει (για την ώρα) κάποια επικίνδυνα όρια που θα προκαλούσαν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Πχ οι ΗΠΑ είχαν και στο παρελθόν ανεργία στο 7-8% ενώ στην Ισπανία η ανεργία έφθασε το 13% αλλά προ ολίγων ετών ξεπερνούσε το 20% χωρίς να ξεσπάσει κοινωνική εξέγερση. Οι κυβερνώντες διαθέτουν τεράστιες ποσότητες, συσσωρευμένου τα τελευταία έτη, χρήματος ελπίζοντας να διατηρήσουν υπό έλεγχο την κατάσταση.
Όλα αυτά καθησυχάζουν τους κυβερνώντες. Αλλά αν η μεσαία τάξη (και οι φτωχότεροι) δεν μπορούν να αγοράσουν όσα παράγουν δεν θα χρειάζεται εχθρός. Το χαρακίρι είναι αποτελεσματικός τρόπος θανάτου.
Εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ, Δευτέρα 23-02-09