Του Βαγγέλη Πισσία*

Αυτή η αποστολή, η 5η που πραγματοποίησε η οργάνωση «Ελεύθερη Γάζα», χτυπήθηκε. Στο σκοτάδι, πριν το χάραμα της Τρίτης, το 19μετρο σκάφος ηλικίας 34 χρόνων, των 10 κόμβων ταχύτητας, εμβολίστηκε από τις υπερσύγχρονες ακταιωρούς των 70 κόμβων με τις οποίες εξοπλίζει η Δυτική Συμμαχία το κράτος του Ισραήλ. Η αποστολή συμβολική και ανθρωπιστική, λιμάνι αναχώρησης η Λάρνακα, το σκάφος ελέγχθηκε από τις Κυπριακές λιμενικές αρχές, μετέφερε γιατρούς και φάρμακα προς την αιμορραγούσα παλαιστινιακή χώρα, που αρνείται να «πεθάνει σαν χώρα» …
Το σκάφος μετά τον εμβολισμό, ταξίδεψε με ρήγμα υποστηριζόμενο από…τις αντλίες που μόλις έβγαζαν όσο νερό έμπαινε.. Κι’ ο «δικός μας», ο Νικόλας ο Μπόλος, χημικός στο επάγγελμα, βαθύς γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας, ιστιοπλόος καλός και ψυχή μεγάλη, που έχει στηρίξει σαν μηχανικός των σκαφών τις περισσότερες αποστολές, υποστήριζε άγρυπνα μηχανοστάσιο και αντλίες έως ότου το σκάφος έδεσε στο λιμανάκι της Λιβανικής Τύρου.. Φτάνοντας εκεί, καθώς όλοι είχαν πια σωθεί, απόκαμε και έκτοτε παραμένει σιωπηλός…
Στην πρόκληση σκέφτεσαι, σταθμίζεις την κατάσταση και ή αναδιπλώνεσαι ή προχωράς. Υπάρχει και το ένστικτο. Η πρόκληση ήταν ιταμή. Οι δηλώσεις των «εκπροσώπων τύπου» Ισραηλινής κυβέρνησης και στρατού το ίδιο.. Τους καταγγέλλουν οι επιβαίνοντες στο σκάφος, οι δημοσιογράφοι του CNN και του Al Jazeerah, η Κύπρια βουλευτής, γιατρός Ελένη Θεωχάρους και άλλοι . Δεν ορρωδούν, ας είναι καλά η χαμένη τιμή της διεθνούς κοινότητας.. Η οποία τώρα, μετά τους 400 νεκρούς των από αέρος, στεριάς και θάλασσας βομβαρδισμών, πιέζει απλά για εκεχειρία… Όπως πριν δυόμιση χρόνια στον Λίβανο.. Να σε κάψω Γιάννη να σε αλείψω λάδι… και να σε ξανακάψω…
Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε. Φεύγουμε για κάτω, για τη Γάζα, τις αμέσως ερχόμενες μέρες. Οι προσπάθειες επισκευής ξεκίνησαν ήδη στο Λίβανο, υποστηριζόμενες από ειλικρινείς Άραβες και Μουσουλμάνους φίλους, αν προχωρήσουν γρήγορα επιστρέφουμε με το ίδιο σκάφος, αλλιώς μεταφορτώνουμε, επιβιβαζόμαστε μαζί με νέους εθελοντές γιατρούς, και ξεκινάμε.
Θάλασσες ανοιχτές, Μεσογειακός πολιτισμός με κοινές παραδόσεις, κοινές ζωές, από ανθρώπους που ταξίδευαν και συναντούσαν ανθρώπους, κι’ ας υπήρξαν διαφορές και συγκρούσεις, όμως υπήρξαν, κι’ ίσως επιβιώνουν ακόμη, κοινές αξίες. Απέναντι, εδώ και 6 δεκαετίες, έχει οργανωθεί και εργαλειοποιηθεί η επικυρίαρχη βία. Το ολοκαύτωμα γέννησε ένα εκτρωματικό ολοκαύτωμα, οι ενοχές των πολιτισμένων χωρών έγιναν εγκληματικές συνενοχές.
Ο πολλά υποσχόμενος ορθός λόγος ευτελίζεται εκφερόμενος ως ο κυρίαρχος λόγος, φυσικών και ηθικών αυτουργών, όταν επικαλείται παιδαριώδη (?) επιχειρήματα του τύπου «αυτός μου έριξε πρώτος μια ρουκέτα, κι’ εγώ τώρα απλά αμύνομαι..». Κι’ ας είναι η «αναλογία» 1 ισραηλινός νεκρός προς 10 παλαιστινίους, «αναλογία» που φέτος έγινε 1 προς 50. Πέρα απ’ την ένσκοπη αφέλεια του προπατορικού ερωτήματος «ποιος ήρξατο χειρών αδίκων?..», η απάντηση στο ερώτημα «ποιοι είναι αυτοί που αμύνονται» [όπως αμύνονται…, προκαλώντας τη γενοκτονία και την αποταυτοποίηση του αντιπάλου] και «ποιοι είναι αυτοί που επιτίθενται» [όπως επιτίθενται, με συμβολικά ελάχιστης καταστροφικής ισχύος, πλήγματα], αποκρύπτεται και ο κυρίαρχος Λόγος σιωπά. Ο Λόγος που υποτίθεται δομείται πάνω στις αξίες του διαφωτισμού, περί Ισότητας, Ελευθερίας και Αδελφοσύνης, άραγε πού ακουμπάει σ’ αυτή την καμένη παλαιστινιακή γη?
Αυτοί που αυτοεπικαλούνται αμυνόμενοι, όλοι γνωρίζουν, ότι δεν πήγαν απλά να ζήσουν σ’αυτήν τη γη αλλά για να την κατακτήσουν.. Κι’ αυτοί που φέρονται να τους απειλούν είναι οι κάτοικοι αυτής της γης, που καλά κάνουν και αντιστέκονται ως τη δικαίωση της υπόθεσής τους.. Της κατακτημένης, κατά το 85%, μετά από διαδοχικούς πολέμους και επεκτάσεις, γης της Παλαιστίνης..
Αν οι ισχυροί στην πολιτισμένη Δύση τους λοιδορούν γιαυτό, αν πολλά αραβικά καθεστώτα, εξαρτήματα της ισχύουσας αλλά ωστόσο φθίνουσας δυτικής ηγεμονίας, τους προδίδουν, εμείς, στην ίδια αυτή Δύση, για τους ίδιους ακριβώς λόγους, εγγράφουμε τα εγχειρήματά μας στις προσπάθειες αυτών που βλέπουν από διαφορετική ματιά τον σημερινό κόσμο.
Το εγχείρημά μας για την ώρα πάει καλά, η επόμενη κίνηση σχεδιάζεται σωστά, οι επόμενες κινήσεις πιστεύουμε πως θα ενισχύσουν την πεποίθηση ότι το στρατόπεδο συγκέντρωσης που ίδρυσε και διοικεί το Ισραήλ στη Γάζα είναι ένα στρατόπεδο απόλυτης απειθαρχίας και ανυπακοής. Ένα στρατόπεδο διάτρητο που θα συνεχίσει να αναπνέει με υπόγειες σήραγγες [πόσες και για πόσο καιρό θα καταστρέψουν τα άρματα μάχης, αν εισβάλλουν…] και με καΐκια και παληοκάραβα που θα διασχίζουν, το θέλουν δεν το θέλουν, κάθε φυλακισμένη θάλασσα της όμορφης ιστορικής Μεσογείου.

Κι’ εν τω μεταξύ, ας συνεχίζει να πλανάτε το ερώτημα: σε ποια γεωπολιτικά δεδομένα, έτσι όπως άρχισε να προδιαγράφεται η νέα εποχή, στηρίζει την στρατηγική του το Κράτος του Ισραήλ? Πως αυτά μπορούν να συναντηθούν με τις επιταχυνόμενες –απ’ την ίδια την επιθετική του στρατηγική- μεταλλαγές στην εκτεταμένη αραβική και μουσουλμανική τους περιφέρεια? Άραγε, πέρα από την καταστροφή, στην οποία μονοσήμαντα επιδίδεται αυτό το νέο κράτος, δεν μπορεί να παραχθεί ισχυρή κοινωνική και πολιτική σκέψη ότι υπάρχει κι’ η αυτοκαταστροφή?
31/12/2008

*Μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της διεθνούς οργάνωσης FREE GAZA