Κάτι πάει να πει η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ. Αν μιλούσε λίγο και για την οικογενειοκρατεία, τη διαφθορά υπουργών και βουλευτών (π.χ. δωρολήπτες τηλ. κέντρων και οικιακών συσκευών SIEMENS), τη δικτατορία των βλακών, των κομματικών, των συνδικαλιστών, των δειλών και των ατάλαντων, καθώς και για το νταβατζηλίκι των μεκαλοεκδοτών, εργολάβων και μη, τότε θα είχε δέσει καλύτερα η σούπα.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
ΚΥΡΙΟ ΑΡΘΡΟ
Τόλμη
Οι μεγάλες κρίσεις καθορίζουν το μέγεθος και την υστεροφημία πολιτικών ηγετών. Η Ελλάδα βρίσκεται σε μεγάλη κρίση και από την περασμένη εβδομάδα σε βαθιά κρίση. Ο πρωθυπουργός επέλεξε δυστυχώς να αγνοήσει πολλά από όσα υποσχέθηκε το 2004. Δεν επανίδρυσε το διαλυμένο ελληνικό κράτος, δεν επέλεξε τους άριστους και τους επαγγελματίες για το επιτελείο και την κυβέρνησή του, δεν τόλμησε πραγματικά στην οικονομία, στην παιδεία, στην υγεία. Τώρα πληρώνει ο ίδιος και ο τόπος όσα δεν έγιναν, αλλά και τα συσσωρευμένα λάθη δεκαετιών.
Ο πρωθυπουργός έχει όμως ακόμη τη λαϊκή εντολή και η δημοκρατία μας ακολουθεί τους δικούς της κανόνες και ρυθμούς. Ο κ. Καραμανλής έχει τώρα ένα δίλημμα. Μπορεί να βρει ό,τι πιο σκληρό και αποφασιστικό έχει μέσα του ο ίδιος και να τολμήσει. Να βάλει σε θέσεις κλειδιά ό,τι καλύτερο διαθέτει ο κρατικός μηχανισμός, η κυβέρνησή του, η ελληνική κοινωνία. Να αποφασίσει ότι έχει παρέλθει προ πολλού η ώρα για συμβιβασμούς και να σκεφθεί τον τόπο, την υστεροφημία και το όνομά του.
Οταν τα προβλήματα είναι τόσα πολλά και σου τυχαίνει να κυβερνήσεις στο τέλος μιας εποχής, μοιάζει πιο εύκολο ίσως να ακολουθείς την πεπατημένη αναζητώντας δαίμονες που συνωμοτούν εναντίον σου ή τον από μηχανής Θεό. Είναι όμως πολύ πιο γενναίο να φεύγεις όταν το αποφασίζει ο λαός, νικητής ή ηττημένος, ξέροντας ότι τουλάχιστον τόλμησες, ότι τα «έδωσες όλα».