Iστορικοί χάρτες της Βαλκανικής Χερσονήσου

Μιλώντας για πολιτική λύση, χάσαμε τη Μακεδονία
Η διαμελιστική τρομοκρατική οργάνωση μετρά στη χώρα μας 30 χρόνια δράσης. Με τον αγνό αυθορμητισμό και τη ζωντάνια που μας διακρίνει, αρχίσαμε να μιλάμε στο λαό μας για ανάγκη άμεσης λύσης του προβλήματος. Εμείς έχουμε δει πολλά τρομοκρατικά διαμελιστικά κινήματα στην ιστορία μας. Η εμπειρία μας από την ιστορία μάς δείχνει ότι τέτοιου είδους προβλήματα τρομοκρατίας δεν λύνονται…
στη λογική της οριστικής λύσης και ότι η μόνη επιλογή είναι τέτοιου είδους προβλήματα να τεθούν υπό έλεγχο.
Όταν στα τέλη του 19ου αιώνα εμφανίστηκαν οι διασπαστικές τρομοκρατικές δραστηριότητες στη Μακεδονία, σκεφθήκαμε ότι αυτές θα μπορούσαν να αντιμπετωπιστούν ριζικά με πολιτική λύση, όμως, τελικά, μετά από στρατιωτικά και πολιτικά λάθη που έγιναν στο θέμα, καταλήξαμε να χάσουμε τη Μακεδονία. Τα τελευταία 30 χρόνια δραστηριοποιείται στη χώρα μας η διαμελιστική τρομοκρατική οργάνωση (ΡΚΚ, σ.τ.μ.). Το τελευταίο διάστημα άρχισε να συζητείται το ζήτημα της αποτελεσματικότητας του αγώνα που κάνει το τουρκικό κράτος εναντίον της διαμελιστικής τρομοκρατίας.
Χωρίς να σκεφθούμε και να αναλύσουμε με ψυχραιμία σε τί ακριβώς συνίσταται το όλο θέμα, αρχίσαμε να συζητάμε το θέμα μπροστά στον τουρκικό λαό και με τον αγνό αυθορμητισμό και ζωντάνια που μας διακρίνει αρχίσαμε να ζητάμε άμεσα λύση. Προτάσεις όπως “Όχι στρατιωτική, αλλά πολιτική λύση”, έχουν αρχίσει να γίνονται συνθήματα, χωρίς να έχει προηγηθεί σοβαρή σκέψη. (Όσοι το κάνουν αυτό) Παραβλέπουν το γεγονός ότι οι τρομοκράτες δεν πέτυχαν τους στόχους που είχαν θέσει, παρά την κάθε είδους στήριξη που απολαμβάνουν από το εξωτερικό, όπως επίσης παραβλέπουν και το γεγονός ότι παρόλο που το πρόβλημα δεν έχει λυθεί, η Τουρκία δεν έχει υποχωρήσει στα κυριαρχικά της δικαιώματα. Εμείς έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές τέτοιου είδους διασπαστική τρομοκρατία κατά τη διάκρεια της ιστορίας μας. Η ιστορική μας εμπειρία μας διδάσκει ότι για τέτοιου είδους τρομοκρατία δεν υπάρχει οριστική λύση και ότι το πρόβλημα μπορεί να αντιμπετωπιστεί όταν τεθεί υπό έλεγχο.

Τα Βαλκάνια φλέγονται
Κατά τον 19ο αιώνα τα βαλκανικά έθνη, με την υποστήριξη των χωρών της Δύσης και της Ρωσίας, αρχίζουν να επιζητούν την ανεξαρτησία τους. Η τουρκική ύπαρξη και επιρροή σταδιακά αποδυναμώνεται στη Ρωμυλία (Ρωμυλία-Ρούμελη ονομάζονται οι ευρωπαϊκές κτήσεις της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, σ.τ.μ.). Κράτη όπως η Ελλάδα, η Σερβία, το Μαυροβούνιο και η Βουλγαρία, μετά από πολιτική ή στρατιωτική πίεση της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αποσπώνται ένα-ένα από την (οθωμανική) αυτοκρατορία.
Παρόλες τις αρνητικές εξελίξεις στις παραπάνω περιοχές, η Οθωμανική Αυτοκρατορία, μέχρι το τέλος του 19ου αιώνα, συνέχισε να διατηρεί εδάφη στα Βαλκάνια και στην Αδριατική. Σημαντικές πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Καβάλα, τα Γιάννενα, τα Σκόπια και η Σκόδρα ανήκαν στα δικά μας εδάφη. Η τουρκική σημαία συνέχισε να κυματίζει στην Αλβανία και τη Μακεδονία.
Τα τέλη του 19ου αιώνα και τις αρχές του 20ού, άρχισαν να αποσπώνται και τα τελευταία μας εδάφη στα Βαλκάνια. Αυτές οι συμμοριακές δραστηριότητες, που διήρκεσαν 35 χρόνια, είναι γνωστές ως η διαμελιστική τρομοκρατία του Μακεδονικού Ζητήματος (1878-1913). Ο πόλεμος του 93, δηλαδή ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1877-1878, που θεωρείται μια από τις πιο καταστροφικές μας ήττες, έληξε με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με την οποία ιδρύθηκε η Μεγάλη Βουλγαρία, που είχε μέσα στα σύνορά της σχεδόν το σύνολο των εδαφών της Μακεδονίας.
Με την υπογραφή της Συνθήκης του Βελολίνου, την ίδια χρονιά, η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου έχασε την εγκυρότητά της. Με τη Συνθήκη του Βελολίνου κέρδισαν την ανεξαρτησία τους η Ρουμανία, η Σερβία και το Μαυροβούνιο, ενώ αποφασίστηκε η ίδρυση ενός αυτόνομου βουλγαρικού πριγκηπάτου εντός της οθωμανικής επικράτειας. Η Μεγάλη Βουλγαρία διαμελίστηκε στα τρία με τη Συνθήκη του Βερολίνου. Όμως και η συνθήκη αυτή δεν έμελλε να ισχύσει μετά από απαίτηση της Ρωσίας. Το βουλγαρικό πριγκηπάτο, το 1885, προσάρτησε τα εδάφη της Ανατολικής Ρωμυλίας και στη συνέχεια έβαλε στο μάτι τη Μακεδονία.
Οι Βούλγαροι ενέτειναν τη δράση και τις δραστηριότητές τους στη Μακεδονία, που ήταν οθωμανικό έδαφος. Όμως δεν ήταν μόνο η Βουλγαρία που διεκδικούσε αυτά τα εδάφη. Η Ελλάδα και η Σερβία έλεγαν ότι τα εδάφη αυτά τους ανήκουν. Έτσι, στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνα, η περιοχή αυτή έγινε πεδίο δράσης τρομοκρατικών οργανώσεων και συμοριών που δημιουργήθηκαν από εκείνους που ήθελαν να καταλάβουν τη Μακεδονία. Η περιοχή της Μακεδονίας μετατράπηκε σε θέατρο πολέμου.

Η πολιτική λύση δεν έφερε τη “λύση”
Οι αξιωματικοί της “Εταιρείας Ένωσις και Πρόοδος” που πολεμούσαν εναντίον των τρομοκρατικών συμμοριών στην περιοχή, θεωρούσαν ότι το πρόβλημα δεν ήταν δυνατόν να λυθεί με την πολιτική που ακολουθούσε ο Αβδουλχαμίτ Β’ και επιδίωξαν τη λύση του προβλήματος μέσα από την επαναφορά του συντάγματος και τη λειτουργία της βουλής. Δηλαδή, ήθελαν πολιτική λύση. Για να μη χαθεί η Μακεδονία στασίασαν και πήραν την εξουσία στα χέρια τους, άνοιξαν το κοινοβούλιο και ανέτρεψαν τον Αβδουλχαμίτ Β’.
Έγιναν γενικές εκλογές και μπήκαν στο οθωμανικό κοινοβούλιο εκπρόσωποι των Τούρκων, των Αλβανών, των Ελλήνων, των βουλγαρομακεδόνων, των Σέρβων, των Βλάχων και των Εβραίων της Μακεδονίας.
Όμως, οι συνεννοήσεις και οι διαπραγματεύσεις που έκανε η “Εταιρεία Ένωσις και Πρόοδος” με διάφορες πολιτικές ομάδες για την επίλυση του Μακεδονικού Ζητήματος με βάση τα συμφέροντα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δεν είχαν επιτυχή κατάληξη. Σημαντικό ρόλο στα αρνητικό αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών είχε η συνέχιση της δράσης των κομμάτων και των διαμελιστικών τρομοκρατικών οργανώσεων της Μακεδονίας και η στήριξη που απολάμβαναν από τις γειτονικές χώρες.
Τα βαλκανικά κράτη, με τις παροτρύνσεις της Ρωσίας, το 1912 συνασπίστηκαν και κήρυξαν τον πόλεμο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μετά το τέλος του Βαλκανικού Πολέμου και την υπογραφή της Συνθήκης του Λονδίνου, χάσαμε εξ’ ολοκλήρου τη Μακεδονία.

Μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης
Πηγή:BUGUN