Ριχάρδος Σωμερίτης

Σκηνή στον δρόμο: Ενας επιπόλαιος αδυνατούλης, νομίζοντας πως είναι ισχυρός γιατί είχε μπάρμπα αστυνομικό, χτύπησε το ξαδερφάκι ενός φουσκωτού που φυσικά τον έβαλε κάτω και τον έκανε κιμά. Ο φουσκωτός μπήκε μάλιστα και στο σπίτι του, έκανε κατάληψη στο ισόγειο σπάζοντας ό,τι βρήκε και πετώντας έξω τους συγγενείς του αδυνατούλη. Με ποιον είστε;

Απάντηση πολλών: Με τον φουσκωτό. Εδώ σ΄ αυτή τη χώρα που θα έπρεπε να θυμάται ότι έχει υποστεί μερικά ανάλογα, όπως στην Κύπρο το 1974. Ευτυχώς, κανείς δεν πρόλαβε να στρατευτεί εθελοντικά με τους Ρώσους, όπως κάποιοι πήγαν εθελοντές στο Σαράγεβο και στη Σρεμπρένιτσα να βοηθήσουν τους Βοσνιοσέρβους όταν έσφαζαν Βοσνιομουσουλμάνους.

Οι Γεωργιανοί είναι οι περισσότεροι ορθόδοξοι και ο πληθυσμός της χώρας περιλαμβάνει παλαιές και ταλαίπωρες ελληνικές κοινότητες. Αυτά όμως δεν «παίζουν»: «εμείς» είμαστε με τους Ρώσους, το «ξανθό γένος».

Οπως ήμασταν με τους Ρώσους όταν ξεκλήρισαν την τραγική Τσετσενία. Φυσικά, τίποτε δεν είναι άσπρο σε αυτά τα θέματα και τίποτε δεν είναι μαύρο. Κανένας δεν φαίνεται τελείως ένοχος και κανένας τελείως αθώος. Αλλά έστω, το γεγονός ότι μια υποτελής Γεωργία θα επιτρέψει στη Μόσχα να ελέγχει και τους αγωγούς που δεν είναι δικοί της δεν μας απασχολεί;

Το κακό με μας είναι η τάση απλοποίησης των πραγμάτων με μοναδικό γνώμονα το τι πιστεύουμε ότι συμφέρει την Αμερική και τι όχι. Είμαστε με ό,τι δεν τη συμφέρει. Σεμνά, ταπεινά και με το κουράγιο του σιγουρατζή ψευτολεβέντη. Ακόμα και όταν με λίγο κόστος σε φαιά ουσία θα μπορούσαμε να διαπιστώσουμε εύκολα τι μας συμφέρει εμάς σαν προηγούμενο. Ενα παράδειγμα: αν αύριο μια τρελή Σερβία εισβάλει στο Κόσοβο για να υπερασπιστεί τη μειονότητά της, με ποιον «θα πάμε»; Κι αν στη Θράκη… Αλλά άσε, αυτά δεν λέγονται ούτε για αστείο κι ας προσπαθούν κάθε δεύτερη μέρα οι αιώνια ανήσυχοι υπερπατριώτες μας να μας πανικοβάλουν. «Είναι γνωστό» εξάλλου ότι οι μειονότητες είναι καλές μόνον όπου μας συμφέρει: στην Αμπχαζία, αλλά όχι εδώ!

Ολες οι απόψεις είναι σεβαστές και νόμιμες αλλά το δράμα είναι ότι άλλα λέμε εδώ και άλλα έξω. Εδώ, όλες οι κυβερνήσεις συνοδεύουν, προσεκτικά ή όχι, μια κοινή γνώμη παθολογικά αντιαμερικανική. Εξω, είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στο ΝΑΤΟ, παντού, και αποδεχόμαστε τις συλλογικές αποφάσεις ακόμα και όταν, όπως επί Ανδρέα Παπανδρέου, τις συνοδεύαμε με λεκτικές επιφυλάξεις.

Με άλλα λόγια, η διεθνής προσωπικότητα της χώρας μας είναι διχασμένη. Ή, με ιατρικούς όρους, σχιζοφρενική.

Υπάρχει μια λογική ευρωπαϊκή και συμμαχική, που δεν περιλαμβάνει την υποτέλεια όπως το αποδείχνουν τόσες άλλες χώρες, και μια λογική ουδετερότητας και μοναχικής πορείας. Υπάρχει ακόμα και η λογική της ανατροπής των συμμαχιών.

Είναι όλες σεβαστές, αρκεί να γνωρίζουμε με ακρίβεια το όφελος και το κόστος της καθεμιάς. Και να θέλουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Εξηγώντας τες στην κοινή γνώμη που δεν γνωρίζει παρά τη μονοσήμαντη σκέψη της εθνικής μας κακομοιριάς.

[email protected]

Αναδημοσίευση από το http://www.tovimadaily.gr//Article.aspx?d=20080821&nid=9543107&sn=&spid=